Verval

Eindelijk weer eens mee met een fotografie-excursie. Gezellig carpoolend met Klaske die net als ik een lange draad had op te pakken en ook wat onzeker aan de dag begon.

En op wat een bijzondere locatie mochten we fotograferen! De aardappelmeelfabriek in Ter Apel dateert uit het begin van de twintigste eeuw, maar is al enkele decennia niet meer in gebruik. Overal gebroken ramen, gehavende muren, gaten, wonderlijke voorwerpen, graffiti, mossen en planten, bomen die naar binnen groeien; de schoonheid van het verval. Het gebouw straalt iets groots uit, heeft een zekere grandeur, maar is tegelijk mysterieus en soms spookachtig, en op sommige plekken zelfs wat sinister en onheilspellend.

Ik klikte er wat af met de camera, stoeide met de instellingen en speelde met het licht. Maakte foto’s van gehele ruimtes, delen en details. Probeerde nieuwe technieken en hulpmiddelen uit. Fotografeerde de uurtjes makkelijk vol.
Een twintigtal foto’s liet ik daags daarna afdrukken om van daaruit een gevraagde selectie van negen te kunnen maken. Trots legde ik de foto’s verspreid over de tafel en vroeg zoonlief om te helpen met het uitzoeken van de mooiste.

“Ik vind er allemaal niks aan,” was zijn ontnuchterende opmerking waarna ik de selectie maar zelf heb gedaan. Ik had het misschien ook beter aan Klaske kunnen vragen…