Kriebelbeestjes

Zoals uit mijn vorige bijdragen wel blijkt, kijk ik graag met een weidse blik. Ik geniet enorm van het wonen op het platteland, met vrij uitzicht aan alle kanten, en ik ben daarom ook dol op de groothoek van mijn lens. Maar eigenlijk loop ik net zo graag en ook heel vaak met mijn blik naar beneden. Speurend naar de grond of in de struiken, in het gras, of zoekend aan de waterkant. Dan kijk ik naar de schoonheid van het kleine, naar het wonder van de microkosmos, naar kriebelbeestjes… Wel een beetje een oneerbiedig woord voor bijvoorbeeld de oogstrelende vuurjuffer van hiernaast, die net uit haar larvehuidje is gekropen. En voor de griezelige, dikke kruisspin aan het eind is het weer een veel te lieve typering. Maar oogstrelend, lieflijk, wonderschoon of griezelig, kriebelig, fladderend, kruipend of wriemelend; ik geniet ervan en vind het juist zo mooi, die kleine wereld in de context van dat grote, grootse.

Dus als ik weer eens iemand niet groet, niet herken of eigenlijk niet zie, dan komt dat omdat ik weids om me heen kijk, of juist speur naar de grond. Ik zie vergezichten, wolkenluchten, zomertinten groen en oh, oppassen, daar kruipt een slak, en kijk dat enorme web daar, ach gut, een lieveheersbeestje. En tja, een mens zie ik dan wel eens over het hoofd…