Schotse hooglanders

Het was grijs, nat en kil toen ik eindelijk weer eens wat langer op pad kon met hond en camera. Maar dat kon me niet schelen. Ook grijs en nat is de natuur mooi, en tegen kil had ik me gewapend, al blijft fotograferen met dikke wanten lastig…

Op een plek waar ik dat echt niet verwachtte, zag ik in de verte een kudde Schotse Hooglanders, met nota bene nog een ree ervoor ook. Wat een cadeautje! Dat ik de telelens niet op mijn camera had geschroefd, mocht de pret niet drukken; dan maar een ver-weg-plaatje en later flink croppen; zie het resultaat hierboven. Twee seconde later vluchtte het ree en zag ik het witte gatje in de grijze verte verdwijnen.

Meteen een stuk warmer door de opwinding van al dat moois, ging ik bijna op een holletje naar de Schotse Knuffelbeertjes, want dat zijn het toch echt wel, nou ja, zo zien ze er in ieder geval uit. Ik stond trouwens, net als bij de Galloways, niet ín hun gebied (waar je wel mag wandelen), maar erbuiten. En daar was Diaz me heel dankbaar voor. Diezelfde Diaz zorgde er trouwens wel voor dat de runderen heel nieuwsgierig naar het hek kwamen, maar al gauw was de nieuwigheid eraf, ook al omdat Diaz toch ver, steeds verder weg ging, bibberend en wel. En toen was het weer business as usual voor het Schotse Volk. Beetje grazen, potje matten, wat herkauwen en in pais en vree dutten, terwijl er ook nog een zonnetje tevoorschijn kwam.

Ik stond erbij en ik keek ernaar. Volkomen gelukkig.

Let op de hoorns van dit Schotse Schatje…