Bosjuweeltjes

Het grootste bosjuweel…

Ik kwam vanmiddag weer eens met natte knieën thuis…
Hoewel hét paddenstoelenseizoen is afgelopen, zijn er nog genoeg mooie paddenstoeltjes, zwammetjes en trouwens ook mosjes te vinden in het bos. En natuurlijk moet ik daar vaak voor op de knieën om, steunend op mijn ellebogen, ook de laag bij de grondse juweeltjes mooi te kunnen vastleggen. Thuis blijkt dan niet alleen mijn broek nat en vies, maar is ook mijn jas groen… ja, want ik steunde ook nog op een dode boom vol met zwammen en mosjes, waarbij ik heel lomp de nodige mosjes plette met mijn arm…

Vorige week zag ik trouwens ook een prachtig zwammetje op een boom, waarvoor ik nog wel een paar stappen zijwaarts moest doen. Kleine misrekening, want ik zakte kniediep in de modder. Modder? Drijfzand zul je bedoelen. Ik zakte echt steeds dieper weg en piepte nog benauwd; ‘Diaz!’ alsof die me kon helpen… Met mijn tegenwoordigheid van geest hield ik gelukkig mijn ene hand met camera omhoog, toen ik voorover zakte en één been wist los te maken. Ik voelde dat mijn laars zin had in de modder te blijven zitten, maar kreeg hem er gelukkig toch nog uit, met dikke klonten modder aan buiten- en binnenkant. Met mijn ellebogen en knieën wist ik me uit het drijfzand te redden, mijn hart bonkte waarlijk in mijn keel; iets te veel enge films gezien geloof ik. Ik zag later ook allemaal van die bovengrondse drainagepijpen, er was daar wel degelijk een probleem met de waterafvoer. Benauwde minuutjes die Diaz nieuwsgierig (of vermakelijk?) doorbracht: ‘wat doet het vrouwtje nou?’

Bij thuiskomst (nadat ik al dikke klodders modder in de auto had achtergelaten) moest ik buiten strippen omdat ik met laarzen, broek en jas vol modder van moeder de vrouw (ikzelf dus) niet naar binnen mocht. Tja, sommige dingen gaan zelfs mij te ver…

Vandaag alleen natte knieën (en groene mouwen).

 Bekertjesmos

Geweimos

Aardappelbovist

Het enige bosjuweel dat ik mee naar huis nam…