Gouden Combinatie

Gisteren was er eindelijk weer eens de Gouden Combinatie van een helder hoofd, mooi weer en tijd om er met Diaz en camera op uit te trekken. Heerlijk! Op naar mijn favoriete om de hoek- (wat een voorrecht) natuurgebied het Aekingerzand, ook wel de Kale Duinen genoemd.

De avond ervoor las ik op nu.nl dat er een goede kans was die nacht de aurora borealis te zien, het noorderlicht. Deze fascinerende lichtshow van Moeder Natuur zag ik alleen nog maar op foto’s en filmpjes, en staat altijd nog op mijn bucket list… (hopelijk is me nog een aantal decennia gegund om de dingen op die lijst zo veel mogelijk af te kunnen vinken!)

Oh, voorzienigheid, laat me eens naar het noorden van Noorwegen afreizen om daar de prachtige natuur en vooral ook het noorderlicht te zien. Maar ja, of je die dan ook werkelijk te zien krijgt, is natuurlijk maar de vraag. De omstandigheden moeten ook wel net dan gunstig zijn. En dat gold natuurlijk helemaal voor die kleine kans gisternacht om het hier te zien, waarbij ik er ook al wel vanuit was gegaan dat als… het wel een flauw aftreksel zou zijn van het spektakel in het hoge noorden (zie bijvoorbeeld de geweldige beelden van het noorderlicht in een documentaire met Joanna Lumley, vooral bekend als Patsy in Absolutely Fabulous, waar ik groot fan van ben.)

Maar ieder glimpje was me welkom, en het feit dát het kon gebeuren vond ik ook al geweldig spannend. Dus: extra vroeg op (de kans was het grootst in de late nacht en vroege ochtend) en om de haverklap opgewonden naar buiten hollen om te zien of er al wat gebeurde. Maar helaas, het was toen nog erg bewolkt en ik zag niets. Behalve dan twee verbaasde paardenhoofden die zich afvroegen wat ik zo midden in de nacht daar deed, en vonden dat ik ze dan net zo goed wel even een vroeg ontbijtje kon brengen.

Ik dwaal af.

Toen het licht werd, trok de meeste bewolking weg en kleurde de zon de wereld om me heen en gaf glans en schittering aan de natuur. Oh wat had ik dat gemist! Het is de laatste tijd zo vaak grijs en grauw (en heel nat!), maar nu nodigde het weer, mijn hoofd en mijn hond me uit om er eindelijk weer eens met de camera op uit te trekken. Op naar het mooie natuurgebied bij Appelscha dus, en meteen even kijken hoe het met de schaapjes is. Tja, dat vond Diaz dan weer een minder goed idee, maar ik heb hem steeds op flinke afstand gelaten, terwijl ik de vele wollige beauty’s zelf van wat dichterbij ging bewonderen. Dat verveelt nooit…

En toen zag ik ineens een heel bijzonder exemplaar. Een wit schaap waarbij het net leek alsof er een nepbaard op haar wang was vastgeplakt. Zwartwang noem ik haar daarom maar. Jonas vindt dat het lijkt alsof ik een stuk uit de foto heb ‘geknipt’… maar ze had dus echt een pikzwart tapijtje op haar wang. Misschien was haar vader wel het Zwarte Schaap van de familie!

Ik was het niet!

Mijn naam is Haas

Daarna zag ik ook nog een prachtige, spierwitte veer, wapperend aan de takjes van wat uitgebloede heide. Zo puur en zo mooi! Tegen de strakblauwe lucht vroeg het gewoon om een paar close-upjes…

Na deze maagdelijk witte, pure schoonheid, eindig ik met een hoopje stront.
Een paardenvijg? Het was in ieder geval een oude drol waar een paar mini-paddenstoeltjes hun voedingsbodem hadden gevonden. Hoe mooi is dat?!

.