Leven en dood…

Wat was het een dag uit duizenden, afgelopen zondag. Ik wilde wel honderd dingen doen op tien verschillende plaatsen en dan ook graag met alle drie de lenzen tegelijk op mijn camera. Maar er was één plek waar ik niet had willen zijn…

Na een prachtige zonsopkomst liep ik ondanks de zware rugzak haast zwevend gelukkig te zijn op de Kale Duinen. Ik was er als enige menselijk wezen (zag ik vanaf een paar hoge duintoppen) met heel veel schapen en ook al enkele lammetjes, waarvan ik er een paar had mogen begroeten tijdens het magische ochtendkrieken bij de Grenspoel.

Terwijl ik ging wandelen om een beschutte plek in een duinpan te zoeken (om mijn meegenomen ontbijtje te verorberen) zag ik in de verte een schaap staan op een manier die al wat vage alarmbelletjes deed rinkelen. Vraag met niet waarom. Onderbuikgevoel.
Dat klopte wel, want toen ik dichterbij kwam, zag ik een dood lam liggen. Op datzelfde moment begon moeders hartverscheurend te blaten. Het leek haast alsof ze me toeschreeuwde; ‘Doe wat! Help mijn kind!’
Ja, ik weet het. Ik ga heel ver in mijn verbondenheid met de dieren. Zowel in handelen, maar zeker ook in gedachten. Het vermenselijken is mij niet vreemd.
(Wat dat handelen betreft, getuigt bijvoorbeeld mijn noodstop op een pechstrook vorige week, toen er in de auto een flinke mot nogal benauwd tegen de achterruit bleef aanvliegen. Jonas: “Mam, ik weet dat je veel van dieren houdt, maar is dit nu niet een béétje overdreven?)

Terug naar de mama in rouw. Ik was er helemaal kapot van. Had ik net een paar idyllische lammetjestaferelen gezien op een van de mooiste dagen van het jaar, dan dit drama. Dat kwam extra hard aan. Ja, ‘het hoort erbij’,  en ‘dat is de natuur’. Dat zal allemaal wel. Ik vond het verschrikkelijk om te zien, en dan vooral die reactie van mama schaap. Ik liep met een boogje om het trieste tweetal heen. Maakte nog wel gauw een foto (waarom eigenlijk? Ik twijfelde ook, maar ik moest, dat is mijn afwijking), en toen ik voorbij was, zag ik mama schaap weglopen. Ik riep haar nog een paar bemoedigende woorden toe (ronduit idioot natuurlijk – maar ik deed het ook meer voor mezelf dan voor haar, alhoewel…) en veegde mijn wangen droog. Toen ik omkeek, bleek ze toch weer teruggegaan naar haar doodgeborene. Ze snuffelde eraan, blaatte luid en draaide zich toen weer om. Ik ben stevig verder gelopen zonder nog eens om te kijken en probeerde het kleine drama van me af te schudden.

De troost was nabij.
Nog geen vijf minuten later kwam ik Elsebeth en haar vriendinnen tegen, en vergat ik het moederleed even toen ik genoot van de belevenissen van de zwartgestippelde rode robe-dames. Ik at er ook mijn ontbijt en wandelde daarna weer verder de hei op. En daar zag ik de wonderschone maar toch ook ietwat wrange compensatie van het eerdere moederleed: een ooi met een pasgeboren tweeling (zou ze er niet eentje willen delen?) Ik ben bij het prille geluk neergestreken en heb ik zeker een uur lang liggen genieten.
De mama had al gauw in de gaten dat ik geen gevaar was (ik bleef ook wel op gepaste afstand natuurlijk) maar keek wel steeds heel alert in de verte naar de inmiddels oprukkende voetgangers en fietsers. Maar daar midden in het veld, ver van de gebaande paden, was verder niemand. Alleen mama schaap, haar twee kinders en ik.

Over de tweeling en hun mama, en de avonturen die ik met hen beleefde (ook nog een dag later) zal mijn volgende blog gaan…

…