Lammetjes

Zoals beloofd, nog een lammetjesblog… De foto’s van het dartele jonge spul pasten niet bij het wat verdrietige blog met het doodgeboren lam (zie Leven en dood), en daarom wilde ik nog een blog maken. Daarbij was ik er gewoon een beetje naar van dat ik moest kiezen uit veel te veel leuke foto’s! Het is ook weer niet de bedoeling om een blog met een paar meter gescrol aan foto’s te maken, dan zijn jullie halverwege al lang afgehaakt! Maar een boel foto’s zijn me toch te dierbaar om in een map te laten zitten… Daarom maar een aantal collages waarin ik wat plaatjes samenneem. 

Na de geweldige zonsopkomst was dit (hiernaast en hieronder – de foto aan het begin is van een van de tweeling) het eerste lammetje dat ik bij daglicht zag, samen met zijn mama aan de waterkant. En ook, spetter spetter, erdoorheen, best spannend! Daarna wandelde ik in de richting van de zandduinen om ergens beschut in een duinpan mijn ontbijtje te nuttigen, toen ik de ooi met het doodgeboren lam zag. Wat was ik er naar van… Gelukkig kwam vervolgens Elsebeth op mijn pad en nog wat later het prille geluk van hieronder. Terug van de zandduinen struinde ik dwars over het glooiende landschap weer in de richting van de Grenspoel. En daar, in de beschutting van een heuveltje, zag ik deze ooi met haar pasgeboren tweeling: een spierwitte en een panda-lam. Kan het nog schattiger?!

Dat ze pasgeboren waren zag ik aan de versrode navelstrengetjes, maar werd helemaal duidelijk toen er bij mama de nageboorte uitkwam, waar ze eerst nog heel wat pirouettes mee moest draaien (en er dan dus ook af en toe op trapte), voor hij er helemaal uit was. De lammetjes draaiden steeds mee in de beweging en leken zich af te vragen wat dat toch voor raar ding was… Omdat de nageboorte in de pirouettes door het zand goed gemarineerd en gepaneerd was, was het daarna een extra smakelijk (en voedzaam) hapje voor moeders. Jammie!

Het was inmiddels rond het middaguur en er kwamen steeds meer wandelaars en fietsers.

Eerste plasje!

Het gebied is groot genoeg om elkaar niet in de weg te lopen, en ook zat ik ver van de gebaande paden, maar met al die ‘drukte’ gaat de charme van het daar zijn er voor mij toch wel een beetje vanaf. Ik ben verwend er op allerlei (on)mogelijke dagen en tijden heen te kunnen, en er dus vaak vrijwel alleen te zijn. Alleen met alle dieren… Dus ging ik huiswaarts. Thuis bleken veel foto’s toch wat uitgebeten (overbelicht) en dat vroeg om een herkansing. Meteen de volgende dag alweer even teruggegaan. Dat is het voordeel van heel dichtbij zo’n prachtgebied te wonen; dan kun je ‘je blokkie om’ daar nog doen. Nou ja, het is meestal wel meer dan een blokkie om, maar toch.

Ik kwam er al snel weer een moeder met lam tegen. Heel suf herkende ik het pandalam niet meteen, misschien ook wel omdat hij alleen was met zijn mama. De ooi was rustig aan het grazen, panda scharrelde er wat omheen en dronk af en toe bij haar. Ik was op gepaste afstand gaan zitten en keek genietend toe. En toen ineens, heel plotseling – ik had niets gehoord – zette mama het op een lopen, in de richting van het water. Echt pijlsnel! Panda erachteraan natuurlijk. Verderop stopte ze midden in een heideveldje en toen zag ik toch ineens naast het pandakoppie nog een koppie tevoorschijn komen, een spierwitte!! Het was dezelfde tweeling van de dag ervoor! Wat apart dat witje was blijven liggen in de hei, toch zeker een meter of 20 bij mama vandaan. Maar blijkbaar had hij/zij een geluidje gemaakt waarop mama dus als de wiedeweerga haar tweede kind opzocht.

Daarna kwamen ze met hun drietjes weer mijn kant op, en kon ik intens genieten van meer dan idyllische tafereeltjes…

En kon ik de snoezige lammetjes met de zoomlens ook even heel dichtbij halen!

Maar wat nu… wie kwam daar aan? Van achter me kwam een ooi aangelopen, heel doelbewust naar moeder met haar tweeling. Of liever gezegd, naar de lammetjes. Ze ging regelrecht naar de lammetjes toe, die haar ook nieuwsgierig benaderden. Ze snuffelde intens aan ze, waarna een van de lammetjes zelfs bij haar probeerde te drinken. Maar steeds draaide ze als een blad aan de boom om. Eerst heel nieuwsgierig en haast liefdevol de kleintjes besnuffelen en dan ineen een kopstoot uitdelen. Dat vond moeders natuurlijk niet goed! Die kwam dan weer tussenbeide en duwde de indringster weg, maar deelde heel wonderlijk ook likken uit? Zie de foto bovenin links. Dat ging zo wel een kwartier lang door. En iedere keer weer wist de nieuw gekomen ooi een kleintje voor zich in te palmen, om hem/haar daarna weer ferm aan de kant te duwen. Ik dacht eerst dat het misschien wel de ooi van het (of een ander) doodgeboren lam was, die nu op zoek was naar een jong. Of misschien was het wel een jaloers kind van de tweelingmoeder van een eerder jaar? Intussen werd het behoorlijk koud. Het was al laat in de middag en na een lente-achtige dag stak nu de wind op en koelde het flink af. Ik had geen warme jas aan en was inmiddels ook behoorlijk hongerig geworden. Tijd om naar huis te gaan. Net op dat moment kwam er verderop nog een ooi voorbij, met twee maagdelijk witte lammetjes. Ze liepen snel verder het glooiende landschap over, naar een gebied verderop waar ik meer schapen zag; witte stipjes in de verte.

En net als ik mijn spullen heb ingepakt en me gereedmaak om naar huis te gaan, zie ik het serene drietal in het late middaglicht het desolate landschap doorkruisen en schiet ik mijn laatste foto: wat mij betreft meteen de mooiste…

…