Diakonievene

Afgelopen weekend reed ik met de auto naar Frankrijk en Egypte. Reistijd: 10 minuten.

Tja, ik kan het ook niet helpen dat het hier zo heet. Ik wist dat overigens niet eens. En ook niet dat er via die wonderlijke route op slechts tien minuten hier vandaan alweer een prachtig natuurgebied te vinden is. Want dat was mijn eindbestemming namelijk: de Diaconievene bij Egypte.

Ik las erover in het boek Banjeren van Karst Berkenbosch (alweer een tip van Hans, dank!) waarin de cultuur-historische achtergrond van 50 natuurgebieden in Ooststellingwerf staat beschreven. Ik haalde het bij de bieb, samen met het boek Wat west is van dezelfde auteur over natuurgebieden in Weststellingwerf, en heb mezelf de opdracht gegeven alle gebieden te gaan bezoeken. Daarmee ben ik minstens een jaar onder de panne, en jullie ook, aangezien er vast ook nog wel de nodige blogs uit zullen voortvloeien. Dus zet je maar schrap…

De diaconievene is ontstaan nadat rond 1920 de Diaconie (kerkelijke armenzorg) van Nijeberkoop turfwinning op hun grond toestond om er zo voor te zorgen dat de arme mensen geen kou zouden lijden. Op die plek van vervening en afgravingen is nu een grote pingoruïne met daaromheen een stuifwal met bomen, waarmee het gebied een heuvelachtig aanzien heeft. Eigenaar van de Diakonievene is It Fryske Gea.

Het is niet alleen een prachtig bijna on-Hollands natuurgebied om al wandelend van te genieten, het geheel aan vennen, bos en heide is ook nog eens een uitstekende biotoop voor veel verschillende dieren: de adder, ringslang, levendbarende hagedis, de gewone pad, groene- en bruine kikker en heikikker, de das en vos… en heel veel vogels op het water zoals de dodaars, geoorde fuut en kuifeend. Verder nestelen er verschillende roofvogels en zijn er bosbewoners als de kleine bonte specht, glanskop, kuifmees en wielewaal die de Diakonievene als broedgebied kiezen.

Ik heb nog maar een fractie van al die dieren gezien, en vanwege het jaargetij nog helemaal geen vlinders of libellen (die er van de zomer ook in grote getale te vinden zijn), dus ik zal hier ook zeker nog vaker terugkomen. Zo’n prachtig natuurgebied heb je natuurlijk niet in één keer ‘gezien’ en ook niet in een paar keer. Daarbij ligt het dus bij mij om de hoek en wil ik er ook nog graag iedereen mee naartoe nemen die bij mij op bezoek komt. Dus of het nu zo hard gaat met het opzoeken van al die verschillende natuurgebieden uit die twee boeken… volgens mij heb ik daar niet één jaar voor nodig maar wordt het een meerjarenplan.

Maar de uitspraak van Emiel Beijk van Staatsbosbeheer, voorin het boek Banjeren, kan ik in ieder geval volmondig beamen: “We wonen in een juweeltje.”

Zoekplaatje: waar zit de tweede gans?

Het was op grote afstand… maar toch leuk om naar te kijken die twee verliefde scholeksters.

Let op de ‘glimlach’ van de voorste kikker (‘kijk eens naar mijn megaproductie…’) en daarachter twee exemplaren met nogal chagrijnige blik (‘uitslover!’)

Mooi spul toch dat kikkerdril?!

Een zweefvlieg (waarschijnlijk een kleine bijvlieg) zat te smullen van een katje! Het is soms lastig om te zien of het een bij of een zweefvlieg is, maar het onderscheid zit hem in de vorm van de ogen, de antennes, de vleugels, snuit en taille… klik hier als je daar meer over wilt weten.

Ik heb weer een plekje gevonden waar ik wel wil wonen… (niet dat ik wat te klagen heb overigens!)