Pas zat ik op de wc toen ik geklepper hoorde; van dat onmiskenbare ooievaarsgeklepper. Ik zag het in gedachten voor me: kop in de nek en klepperen maar met die snavel. Maar huh? Ik woon dan wel lekker buiten, zie soms een ree, hazen en veel verschillende soorten kleine vogels, de joekels van buizerds en een enkele (zilver)reiger in de verte daargelaten… een ooievaar zag ik hier nog niet eerder. Laat staan een óp het erf (klepperend en al)!
Ik rende nog net niet met de broek op de knieën naar buiten, maar heb wel een en ander haastig afgewerkt… zat er hier echt een ooievaar? Ja hoor, pal achter mijn huis, bij de voerbult van mijn buurman staat een hoge paal. Daar zat een prachtig exemplaar bovenop… te klepperen dus. Dat doen ze als er gevaar dreigt (alarm!) of bij begroeting. Ik ging uit van het laatste.
“Ook hallo!” riep ik toch nog verbaasd uit, waarna ik op een holletje terug het huis in ging om mijn camera te pakken en er gauw de zoomlens op te schroeven. De ooievaar was zo vriendelijk om nog even te blijven zitten, alvorens hij statig opvloog en over mijn tuin en de boerderij weggleed, jaloers nagekeken door een heleboel vaste mussen- en spreeuwenbewoners.
Toen ik een paar dagen geleden bij de Poëzieroute door het Wijnjeterperschar een ooievaar (of drie) zag, moest ik hier weer aan denken…
De Poëzieroute is een wandeling van ongeveer 3 km door een afwisselend landschap van bos, langs vennetjes en over ruig gras en heide. De start is in Wijnjewoude, hier zo’n 20 minuutjes vandaan. Ik was er een paar weken geleden met een cursusmiddag, toen we er de wilde orchideeën fotografeerden, die daar ook gewoon in de berm staan… Maar mijn nieuwsgierigheid werd toen voornamelijk geprikkeld bij het zien van die poëzieroute, zodat ik me voornam snel weer naar Wijnjewoude terug te gaan. En dat deed ik dus onlangs; op een avond én de ochtend erna! Op die Poëzieroute kom je vijftien gedichten tegen van bekende dichters, die de schoonheid van het Wijnjeterperschar beschrijven; in het Fries, Stellingwerfs en Nederlands.
Maar ja, nu ben ik er geweest en heb ik veel moois gezien, ondanks de hooikoorts (zie verderop) heel erg genoten, alleen… ik heb voor niet één gedicht de rust genomen. FOEI! De poëzie van het landschap en de bewoners namen me zozeer in beslag, dat ik helemaal niet toe kwam aan de gedichten. Vanzelf ga ik heel graag nogmaals die route lopen, en dan waarschijnlijk met de gedichten gedownload op mijn iPod. Dat kan via deze pagina van Staatsbosbeheer.
Wilde orchideeënveld, gemaakt tijdens die eerdere cursusmiddag. Als je goed kijkt, zie je dat het flink regent!
Op de poëzieroute… hier staan prachtige Drentse Heideschapen; deze krijgt lucht van ons!
Vennetje waar het stikte van de libellen, overal daar trouwens… ik hoopte nog dat er eentje op Diaz’ neus zou landen, maar daar wilden ze niet aan meewerken. (Hier een dikke vette platbuiklibel)
Bartolomeus Diaz op ontdekkingsreis in het ven…
Knappe Portugese Fries… (helaas zonder libel op zijn neus)
Natuurlijk moest ik ook nog even op insectensafari…
Komkommerspin
Soldaatje in staat van paraatheid
SZN…
En dan begint de zon onder te gaan en is mijn hooikoorts zo erg, dat ik er zowat beroerd van ben.
Diaz in het avondzonnetje, in een top-hooikoortsveld (gelukkig heeft híj nergens last van…)
“Jonas, ik heb zojuist een pil genomen die een halfjaar over de datum is… dus als ik straks dood neerval, weet je hoe dat komt.” Dit zei ik een paar dagen geleden en ik ben er nog, dus het viel mee. En ach, medicijnen die over de datum zijn, zullen voornamelijk hun werking kwijt zijn, zo bleek ook bij deze overjarige hooikoortspil. Ik viel er niet dood van neer, maar hij hielp ook geen zier. De hooikoorts viert hoogtij deze dagen, en speciaal die avond in het Wijnjeterperschar was het héél erg. Mijn ogen jeukten mijn kop uit, mijn keel stond in brand en ik verbrak het wereldrecord niezen.
Dat laatste is niet waar trouwens… ik heb het net even opgezocht. Er schijnt een Amerikaans meisje te zijn met een raadselachtig syndroom, dat 12.000 keer per dag niest… . Daar zat ik nog net iets onder.
En dan, net als ik besluit naar huis te gaan en mijn neus uit het allergieveld haal en opkijk, zie ik dit…
’s Morgens foeragerend over het natte bloemenveld, ’s middags op huisbezoek (met een baby of wat) en ’s avonds mij nog even verrassen met een droomvlucht. Dit was een echte lucky shot… en alle hooikoortsellende waard!
Russels Lof 
Weer heel erg van genoten!
Dank u 🙂
Beautiful series of images…. the composition in the last one is really beautiful ….
Thank you Sreejith! I am really happy with the last one too. Pity you can not read the text; it complements the photo’s and vice versa…
That’s true 🙂 and some time I try with the translator, but not so easy for a whole post 😦
But most of times, pictures speaks for itself, right?
Prachtig ! weer even meegereisd in woord en beeld in de wonderlijke wereld van NR te Friesland… , je bent echt even helemaal weg als je dit leest en ziet.
Mooier compliment kun je me niet geven Luuk, geweldig! Groetjes van NR te B in F 🙂
Wow…schitterend. Wat staat Diaz er trouwens prachtig op. Oh ja, ik maar denken dat het een Kraanvogel was op die werkelijk prachtige foto. Ik heb weer genoten.
Thanx Jaap! En ja, Diaz is ook zo’n dankbaar fotogeniek ‘onderwerp’! Trouwens, nu jij het over kraanvogels hebt; tijd voor weer een Fochteloërveen-bezoekje dunkt me. Op zoek naar…
Prachtige foto’s (en verslag). Die laatste tegen de avondlucht is met recht een lucky shot. Adembenemend.
Dank je Corry! Het was ook echt een lucky shot dat ie überhaupt is gelukt… want ik had de macrolens erop met verkeerde instellingen enzo. Niks niet knap gedaan dus, maar gewoon heel veel mazzel!
Lekker verhaal, geweldige foto’s, toch lichte voorkeur voor de drie tussen de orchideeën … szn is denk ik een strekspin ..
Ik ben blij dat ik de link van deze verhalen gewoon in mijn mailbak krijg. 🙂 Groetjes Mo(nique)
Jemig, wat een leuke reacties allemaal! Helemaal geweldig natuurlijk om te horen dat je mijn blog met genoegen in je mailbak ziet verschijnen!
De foto met de drie scharrelende ooievaars vind ik zelf ook leuk, ze kwamen er zo mooi met hun koppies bovenuit! Het is trouwens mijn fout voor de verwarring van het orchideeënveld; dat is dat van de ooievaars namelijk niet. Maar ik weet alleen niet meer welke paarse bloemen het wel zijn, dat zoek ik nog na… En dank voor de strekspin; ik vond het al zo’n lenig tiepje 🙂
Prachtige foto’s en een mooi verhaal weer.
In Zandhuizen is voor het eerst in 13 jaar eindelijk het ooievaarsnest bewoond. Zie dus ook bij ons regelmatig 1 lopen. Heel speciaal.
Groetjes Jelly
Hé wat leuk dat je reageert, Jelly! En wat gaaf dat er in Zandhuizen een nest is bewoond… na zoveel jaar! Er zijn vast al jongen dan toch? Misschien was die ooievaar hier wel uit Zandhuizen, moest ie even wieberen van zijn vrouw, terwijl zij het nest opmaakte (net als Rinus).
Heerlijk verhaal en voor mij is de laatste foto ook wel heel erg bijzonder.
De rest is gewoon weer prachtig. Kan je misschien ook eens mooie foto’s van huisjesslakken gaan maken? Voordeel is dat ze niet snel uit beeld wandelen! Ik heb me jaren lang afgevraagd worden ze nu met of zonder een huisje op hun rug geboren? Ik ben er inmiddels achter hoor maar ik denk dat het een educatief onderwerp kan zijn en dat jij er een mooi verhaal bij kan bedenken! Groetjes,José
Ha, een blog op bestelling… ik ga mijn best voor je doen! Toevallig fotografeerde ik op deze route aan de waterkant ook een stuk of wat huisjesslakken, die gezellig met z’n allen op een blad zaten, maar die foto heb ik per ongeluk gewist. Echt heel mooi was ie nou ook weer niet… soms maak ik zoveel foto’s dat ik niet eens zin heb ze al te zorgvuldig uit te zoeken. Sla ik een paar mooie of grappige op en stuur de rest van de bende linea recta de prullenbak in. Maar ik houd je verzoek in mijn achterhoofd en ga wat beter letten op slakken. Er pruttelt direct al een verhaaltje in mijn hoofd, maar dat kan natuurlijk niet zonder een of meerdere fotogenieke hoofdrolspelers! Dank voor het idee!
Wat een smulfoto’s, en ook komt die gouden Diaz weer ruim voor de lens.
Je ontwapenende verslag erbij is alweer kostelijk en tegelijk zo boeiend, dat ik werkelijk steeds naar je blogjes uitkijk, en er lekker voor ga zitten… met enorm plezier en een gelukkige glimlach op mijn gezicht.
PS: my favourite is dat patsertje met die giga-kommer op zijn rug, natuurlijk
Dank je wel Peter, voor alweer zo’n lieve reactie. Heel gauw gaan we er samen heen!!
En die komkommerspin is leuk he? Hij zit in de zomerse salade van vandaag; groente én proteïne ineen 😉
Hoi Noortje,
De dichtstbijzijnde -na zandhuizen- ooievaarsnesten bij Boijl zijn Wateren (tegenover Albert Hoeve) en Doldersum (achter Grenzenloos)
De kraanvogels fourageren in Oude Willem en vliegen dan weer terug over Appelscha naar het Fochteloerveen
In het dal
Nog een poging: in het dal van de Vledder A achter Doldersum is de zeearend een paar waargenomen De “vliegende deur”rukt op richting BUIL
Jee wat gaaf zeg! Stel je voor dat die vliegende deur zich eens hier laat zien… dan val ik in katzwijm denk ik 🙂
En ik ben ook wel benieuwd waar in Oude Willem de kraanvogels fourageren. Die zou ik toch ook zo graag eens zien…
Jeetje wat zit ik te genieten van je verhaal. Ik zie zo alles voor me ;)) en je foto’s zijn prachtig. Wat is dit een heerlijke blogervaring. Kom maar op met je volgend vrolijk, mooi en steeds zo smakkelijke verteld en gefotografeerd verhaal.
Wat een geweldig compliment Janine, dat is echt ontzettend leuk om te horen! Even een ‘snelle challenge’ tussendoor, maar nu ga ik weer broeden op een volgend verhaal…
Hai Noortje, Mijn eerste vrije dag en ik dacht waar heb ik nu zin in en ja in een vrolijk verhaal van Noortje. Eindelijk even tijd want voor jou blogs wil ik dat nemen.Wat gaaf een ooievaar in je tuin. Geweldig. Prachtig die foto’s in al die bloemen, het schaap, je hond en de beestjes en ja die prachtige afsluiter. Dat niesen heb je er dan graag voor over 😉 Het was weer genieten dit blogje. gr Andrea
Geweldig leuk om te horen Andrea, dank je!!
Pingback: Wandelen over het Wijnjeterperschar