De hoogvlieger

Nog voor hij pootjes had, was Koert al een buitenbeentje. Terwijl zijn 42 broertjes en zusjes zo diep mogelijk wilden leren duiken, ging hij steeds naar de oppervlakte van het water, en probeerde zelfs al eens de kant op te komen.
‘Niet doen Koert,’ riep zijn moeder hem dan streng toe, ‘dat is levensgevaarlijk!’
Maar daar trok Koert zich niet veel van aan. Zodra zijn moeder even niet oplette, en dat was best vaak met al die kinderen, zwom hij weer naar boven en keek verlangend naar de blauwe lucht.

Eenmaal een flinke jongen, met een paar stevige kikkerbillen en -poten, zat hij vaker op de kant dan alle andere kinderen. En hij sprong het meest en hoogst van iedereen.
‘Kijk eens mama,’ riep hij dan blij, ‘ik vlieg!’
Op een dag sprong Koert pardoes de boom in. Hij trommelde zich op de borst en schreeuwde het uit van trots: ‘Ik ben een boomkikker!!!’ Nu was hij nóg dichter bij de blauwe hemel, en hij voelde de frisse wind langs zijn groene lijf blazen.

Als volwassen kikker had Koert het veel te druk met zijn eigen kinderen en zijn vele vrouwen. Allemaal waren ze dol op het water, en niemand begreep Koerts liefde voor de lucht en zijn verlangen om te vliegen. Zelfs van springen kwam niet veel meer, en daarom keek hij af en toe weemoedig omhoog, en voelde een steek van verlangen. Eens ga ik echt vliegen, dacht hij dan, waardoor hij zich weer iets beter voelde.

En toen was Koert een oude kikker. Springen kon hij nauwelijks meer. Hele dagen zat hij aan de waterkant, met een verlangende blik de lucht in te staren. Nog steeds had hij niet gevlogen terwijl zijn hoop hierop al lang was vervlogen. Nooit zou hij weten hoe de wereld er van boven uit zag, hoe het voelde om hoog in de lucht de wind over je lijf te voelen. Koert zou sterven als een gewone kikker, als alle andere, laag bij de grond.

Maar toen ineens, heel plotseling, Koert wist niet eens wat er precies gebeurde, werd hij stevig beetgepakt en mee de lucht in genomen. Eerst schrok hij omdat het zo onverwacht en bruusk ging, maar daarna gingen angst en verbazing over in een gevoel van intense blijdschap. Steeds dichter naar de blauwe hemel vlogen ze, en Koert keek neer op een lappendeken van kleuren, beneden, ver onder hem. Wat was het prachtig, wat was de lucht wonderschoon en wat voelde de wind heerlijk aan zijn oude, stramme lijf. Het was precies zoals hij het zich altijd al had voorgesteld. Nee, het was nóg fijner!

Koert besefte dat de wens die hij heel zijn leven had gekoesterd, eindelijk in vervulling was gegaan, net toen hij het helemaal niet meer verwachtte. Terwijl hij met tranen in zijn ogen hoog boven de aarde vloog, steeds dichter naar de blauwe hemel toe, dacht hij: ‘nu is mijn leven compleet. Nu kan ik sterven als een gelukkige kikker.’