Het nieuwe speelgoed. De oude moeder.
Wanneer kleine kinderen een cadeautje uitpakken, blijkt vaak dat het papier en zeker ook de doos minstens zo leuk zijn als de inhoud. Als het om een grote doos gaat, helemaal. Daar móet een kind inkruipen, een huisje van maken, zich in verstoppen…
Het lijkt zo lang geleden dat een doos het leukste speelgoed was voor Jonas, maar dat valt eigenlijk best wel mee. Hoewel de inhoud het nu wel wint van de verpakking, vindt hij het nog steeds leuk om in een grote doos te kruipen. (Of in een kast; hoe vaak hij al niet ‘uit de kast is gekomen’! Of in een tas…)
Pas nog werd een pakket met een microfoon erin bezorgd, iets waar Jonas voor had gespaard en met smart op wachtte. Je zou zeggen dat een microfoon in niet zo’n grote doos verpakt hoeft te worden. Fout! Deze was er een uit het betere segment, dus typisch iets wat je als 11-jarige fanatieke youtuber nodig hebt, en zat in een supervet metalen koffertje. 
En het koffertje zat samen met een enorme standaard in een grote doos. Hoewel hij de microfoon met attributen (en zeker ook het koffertje) met verheugde kreten uit de doos haalde en meteen monteerde en installeerde, werd de verpakking daarna niet afgedankt. ‘Even kijken of ik erin pas.’ Reken maar! Dat hij niet het grootste kind is en erg makkelijk opvouwbaar blijkt (zie ook de ik-ga-op-reis-en-ik-neem-mee-tas hiernaast), helpt wel natuurlijk.
Coole setup, maar hier nog met oude microfoon!
Maar goed, we hadden het over speelgoed, het moderne speelgoed: computer, telefoon en (moeders) iPad. En daarbij behorend een goede microfoon en headset. ‘Kijk toch wat een coole setup,’ zegt hij regelmatig vol trots als hij mij zijn zorgvuldig bij elkaar gespaarde opstelling laat zien. 11 jaar, zucht…, toen was Q & Q kijken op televisie voor mij nog een hele happening.
Natuurlijk hebben we de nodige strijd over de tijd die Jonas doorbrengt op alle apparaten. En daar zullen wij vast geen uitzondering in zijn. Hij kijkt ook regelmatig naar, in mijn ogen, domme filmpjes en hij speelt best vaak suffe spelletjes. En als meneer de vrije hand kreeg, was hij de hele dag met computer, telefoon en iPad in de weer. Behalve dan als hij tv keek.
Maar Jonas doet er gelukkig ook veel leuke en leerzame dingen mee. Filmpjes maken en monteren, bijvoorbeeld, zich ingewikkelde programma’s eigen maken, verhaaltjes tikken, nuttige informatie opzoeken en contact onderhouden met vrienden. En, last but not least, zijn oude moeder helpen met al die apparaten omdat hij inmiddels veel handiger is dan zij…
Het hoort erbij in het leven van kinderen, dat moderne speelgoed, ze groeien ermee op. En wat mij betreft is dat ook helemaal prima. Zo lang Jonas zich maar aan de toegestane tijd en regels houdt die zijn vader en ik verstandig vinden. En zo lang hij er ook nog maar genoeg andere dingen naast doet: met vrienden afspreken, piano spelen en lezen bijvoorbeeld, en af en toe, met veel pret, in een doos kruipen…
Russels Lof 
Pingback: Verhaal in zes woorden met beeld: Speelgoed | Doldriest
Een prachtig verhaal Noortje en zo herkenbaar. Nadat ik het had gelezen, moest ik natuurlijk aan mijn eigen mannen denken. Maar ook aan mijn eigen opmerkingen, die ik altijd maakte over de jeugd van tegenwoordig. Ook over mijn eigen kids. Dat ze maar zitten te klooien met hun telefoons en hangen achter een PC. Ik kom er nu steeds meer achter, dat alles uiteindelijk wel op zijn plek valt. Soms wat later dan dat je hoopt, maar toch. Ik mopper niet meer op het hangen voor de buis, want ze wandelen met mij buiten. Ze komen met ideeën aan, die mij positief verbazen. Van de oudste(22) kreeg ik gisteravond ineens een filmpje toegestuurd van een optreden waar hij aanwezig was. “Heel Holland zingt Hazes.” Echt waar. En geloof me, Rutger en Ivan hebben heel lang en hard hun best gedaan, om het woord boefje geloofwaardig te houden.
Wat leuk zo’n uitgebreide reactie Jaap! En het bevestigt me weer in wat ik ook denk (maar af en toe bemoedigend tegen mezelf moet zeggen als ik me weer eens erger aan – en zorgen maak over – het apparatengebruik)… het komt allemaal wel goed. Mooi zoals jij dat beschrijft van jouw jongens!
Grappig te lezen hoe de “oude doos” een verhaaltje vertelt over de “nieuwe” en jongere doos.
En weer met leuke foto’s geïllustreerd, oudje ;))
Lgr.Helga
Jaja, dit oudje heeft weer heel eigen talenten 😉
(Ik zit trouwens al regelmatig grinnikend in het spreeuwenboekje te lezen, Helga!)
Vertederende en mooie foto’s (al krijg ik het benauwd als ik naar Jonas in de opbergtas kijk, ooooh.), Noortje, en een herkenbaar en leuk verhaal. Het speelgoed is van gezicht veranderd, van zelf verzinnen naar toch meer bezig gehouden worden.
Oooh die tas, ja! Daar kreeg ik het zelf ook benauwd van. Plastic nog wel en hij móest dichtgeritst van Jonas. Maar had ik hem niet direct weer had opengemaakt, had hij zich vast wel met enige Hulk-kwaliteiten kunnen bevrijden.
En je hebt gelijk over het speelgoed. Maar gelukkig is het niet alleen maar ‘bezig gehouden worden’ met de apparaten en creëert hij er ook leuke dingen mee, maar dat is niet te vergelijken met het spelen met bijvoorbeeld de lego, wat tot mijn grote spijt helemaal afgelopen lijkt te zijn…
Gelukkig kunnen we zelf ook nog met lego spelen als het verlangen te erg wordt. 😉
TV kijken is bezig gehouden worden, de PC kan veel creatiever ingezet worden. Mijn zonen maken er mooie dingen mee, zoals afbeeldingen, filmpjes, zelfs eenvoudige game opzetjes. Magie!
Hoewel mijn zoons al 39, 37 en 34 zijn en ik mij de laatste jaren dus niet bezig gehouden heb met opvoeden, heb ik toch de laatste jaren nog geleerd dat opvoeden zoveel aspecten telt dat je nooit moet denken dat jouw methode alleen zaligmakend is. Heb bijvoorbeeld mijn hoofd wel eens geschud over de opvoeding bij anderen. Maar als je die kinderen dan later weer tegen komt blijken het toch prachtige mensen te zijn geworden. Ja hoe je ook je best doet, kinderen geven hun eigen draai aan de opvoeding en dat is maar goed ook. En ach, zolang Jonas nog in de verpakking kruipt, hoef je als moeder nergens over in te zitten.
Oh wat heerlijk al die geruststellende reacties. Ik kan soms best piekeren over hoe ik dingen in de opvoeding moet aanpakken, of ik het wel goed doe… en soms heb ik de geest (of krijg ik het op mijn heupen) en dan verzin ik weer van alles aan regels en beperkingen omdat ik denk dat dat moet. Maar het zal inderdaad ook allemaal wel goed komen met dat manneke van mij. Ondanks zijn moeder 😉
Dank je Karst, voor je bemoedigende reactie die me aan het eind ook nog een brede glimlach bezorgt!
Net je blog en alle reacties hierop met een glimlach gelezen, ik heb ook een tijd gedacht dat het met een van mijn dochters niet zo goed zou komen als met de andere. Maar achteraf zijn ze alle twee goed op hun plek terecht gekomen. Over Jonas hoef jij je geen zorgen te maken (een voetballer zal hij nooit worden en dat vinden jij en ik niet erg, daar hebben we het wel eens over gehad na hem op het veld gezien te hebben ). Verder is het een geweldig leuk kind vindingrijk en origineel .
Neem daar bij zijn looks, karakter en intelligentie dan je weet dat het wel goed zit met zijn opvoeding . Oké de looks hebben niet met het opvoeden te maken maar zijn wel leuk meegenomen. Liefs, José
Volgens mij heeft intelligentie ook niet zo heel veel met de opvoeding te maken, maar dat hoge IQ heeft ie natuurlijk wel van mij. De looks ook trouwens. Het eigenwijze karakter heeft ie van zijn vader. Het voetbaltalent weer van mij.
En nu mag je (me) even hard (uit)lachen.
Liefs en tot gauw hoop ik!!
Daar heb je een punt, intelligentie heeft inderdaad niets met opvoeden te maken , dat van de looks en het IQ zou best eens kunnen. Maar ik neem aan dat zijn vader ook niet lelijk en dom is. Jij bent gelukkig niet eigenwijs dus dat zal dan in de genen van zijn vader zitten. Over het voetbal talent zullen we het binnen kort nog eens moeten hebben, gelukkig hebben wij net zo veel met voetballen als jij. Helemaal niets dus. Ik wil jou trouwens wel eens met een voetbal in de weer zien dan mag jij tegen de honden spelen. Ik gok op de honden, ha,ha. tot gauw.
Tja, wat kan ik daar nu nog aan toevoegen, heerlijk toch LIKE, LIKE!!
Volwassen worden… is eigenlijk helemaal niet leuk !!!
Ook ik zag nog niet eens zo lang geleden mijn twee prachtige, nu (eigenlijk?) volwassen meiden de heeeele Lego doos op tafel plaatsen: “Nog één keertje paps, al is het maar om te kijken of alles er nog is….!!”
Jonas -wat een lange tenen- heeft het zo slecht niet getroffen met zijn mamma en pappa 😉
En of hij lange tenen heeft, letterlijk én figuurlijk!
Ja, leuk die lego-actie van jouw meiden. Dat leverde ook erg zoete plaatjes op 🙂
Weer een mooi verhaal Noortje waar duidelijk de liefde is te voelen die je voor je zoon voelt, en volgens mij is het een pracht joch die vreselijk creatief is, lees ik zo tussen de regels. Koester die creativiteit die hij vast van zijn moeder heeft 🙂
Je hebt helemaal gelijk, Ellen, het is een prachtjoch én zeker ook creatief, maar net als zijn moeder soms ook stronteigenwijs en aartslui. Ach ja… 🙂
Bij het zien van deze foto’s moest ik gelijk aan mijn zoon denken toen hij klein was. Gerben kroop ook vaak in dozen, kasten, boodschappentassen en zelfs eens in een (lege) vuilnisbak…
Ondertussen is hij 15 en tja…je verhaal is zo herkenbaar! 🙂
Het is mooi om tussen de regels door je zorg om Jonas en je liefde voor hem te zien, bijna te voelen zelfs!
Groetjes, Els
Geweldig die herkenning! En er is toch ook niets heerlijkers om als kind overal in te kruipen, je te verstoppen… In een boodschappentas, haha, dat zal ook een prachtig gezicht zijn geweest!
Leuk dat je dit deelt Els, en dank voor je mooie compliment!
Een feest van herkenning weer. De leukste spelmaterialen kosten niks maar leveren de fijnste herinneringen op voor vaders, moeders en kinderen. Hoewel er een incident is uit mijn jeugd waar ik gelukkig geen herinnering aan heb maar dat door mijn moeder nog altijd met smaak wordt verteld; ik was in de koffer van de naaimachine gekropen en mijn broer had die op slot gedraaid. We hebben er geen van beiden iets aan overgehouden, hoor.
Q&Q! Wat was dat bloedstollend spannend! Ik voel nóg die kriebels van angstige verwachting als ik aan dat begindeuntje denk. Ik keek wel maar vond het eigenlijk te eng. Maar ook daar heb ik niets aan overgehouden. En ook het dubbele gevoel over alle mogelijkheden van moderne media speelt hier aardig; ik vind het jammer als dat in de plaats komt van andere activiteiten en daar waken we ook voor, maar zonder skype had onze jongste niet zoveel contact kunnen hebben met zijn vrienden uit het ‘westen’ nadat hij tegen zijn zin door zijn ouders mee was genomen naar dat ‘stomme Limburg’ (fijne periode, die puberteit).
Hahaha, ik zie het helemaal voor me, zo’n klein ding dat in een naaimachinekoffer verdwijnt!!
Ja, en dat Q&Q, zoooo spannend, en ik zing het ook nog zo weg, Q en Q HUHUHUUHUHUHUUU etc. 😉
Ken je Catweazle ook nog, die vond ik ook eng, maar ook heel grappig. Trip down memory lane…
Trouwens, een van mijn broers zei na onze verhuizing vroeger vanuit het Gooi (!!) naar Noord-Limburg, tegen zijn vriendjes: het is een ontzettend stom Peelboerendorp waar het stinkt… Sommige dingen veranderen nooit 🙂
Schei uit, ik loop alweer dagen met Q&Q Uhuh in mijn hoofd. Ja, Catweazle! Die was ook zo spannend, al begreep ik geen hout van de verhaallijn, denk ik achteraf. En nu we toch gezellig de memory lane aflopen, wat dacht je van De vloek van Woestewolf? Of Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen (meneer)? Geweldig he.
Dus jij en/of je broer hebben je ook allochtoon in Limburg gevoeld! Welk dorp was dat, ken ik het? Tijn ergert zich met name aan het feit dat hij als enige goed Nederlands spreekt (zelfs de juf Nederlands bezondigt zich aan: ‘Als je iets wilt vragen, dan mail me gerust’). Haha!
Jazeker ken je dat… Venray!! 🙂
Ik was 7 toen we er kwamen wonen en stelde me in de klas voor met ‘Ik ben Eleonoorrrr’ met zo’n vreselijke kinderen voor kinderen R…. bekakt! En ik op mijn beurt vond dat ‘wablief’ en ‘hojewar’ ontzettend raar, en ik verstond niets van het dialect.
Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen, maar ik ben heel gelukkig in Friesland nu 🙂
Modern times… In mijn jeugd heb ik nog jááárenlang moeten aanhoren dat ik als peuter een buurvrouw wel eens om dozen had gevraagd om mee te spelen… Trauma? Nou, bijna wel…
Och arme 😉