Kleine stinkerd

Mijn trouwe blogvolgers weten inmiddels wel dat ik dol ben op kriebelbeestjes. Dat ik graag met mijn neus in de struiken zit om ze te zoeken, en dat ik ze het liefst mooi vastleg. Dat het voor mij karaktertjes worden, en dat ik altijd een beetje van ze ga houden… Oh gruwel wat me daarom vanmiddag overkwam.

In de auto, terug van de paarden, voelde ik iets kriebelen in mijn nek. In een schrikreactie deelde ik een flinke veeg uit, waardoor ik de kriebelaar juist de verkeerde kant op mepte. Ieieiek er zit een beestje in mijn blouse, riep ik naar Jonas, en ik stopte de auto licht paniekerig aan de kant van de weg. Ik wist immers ook nog niet wát er op mijn lijf zat te kriebelen. En… hoe dol ik ook op ze ben, de kleine friemels moeten niet onverwacht in mijn nek vliegen. Tegelijk voelde ik me erg schuldig dat ik dat zo lomp liet blijken.

Ik probeerde de ongelukkige uit mijn blouse te wippen, maar hij kwam alleen maar dieper te zitten. Op dat moment vulde zich een penetrante lucht in de auto waarop Jonas vol afschuw uitriep: GATVERDAMME, wat STINKT het hier!! En ja, de geur zat ook al diep in mijn neus, het kwam immers van slechts enkele centimeters daaronder vandaan… en hoewel ik het niet eens direct zo heel erg vies vond, was het wel bedwelmend sterk. ‘Oh nee,’ zei ik, terwijl ik onhandig de blouse over mijn hoofd probeerde uit te trekken, ‘dat is vast een stinkwants!’

Vergeet mij niet… nee stinkie, nooit!!

En ja hoor, aan de binnenkant van het kledingstuk, ter hoogte van de schouder zat een groene stinkwants zich heel erg op te winden: ‘Ben je helemaal gek geworden, mens!’ Met de blouse en wants in de hand en in mijn strakke, witte hemdje (en veel minder strakke lijf daaronder) stapte ik uit de auto om de stinkerd vrij te laten. Een voorbij fietsende groep mensen keek me verbaasd aan. ‘Ze zullen wel denken dat ik gek ben,’ zei ik tegen Jonas, en dat hoorde de een of andere goochemerd die lachend reageerde met: ‘Nou en of!’

Ik zette het stinkwantsje in de berm, ging gauw terug de auto in en deed mijn blouse weer aan. GATVERDAMME klonk het nogmaals hartgrondig naast me, WAT EEN LUCHT!! En inderdaad, het was bijna niet te harden. Dus beide raampjes open en met een kind zo groen als die wants van eerder, snel naar huis. Daar de blouse weer uit (buiten laten liggen) en een grondige wasbeurt van nek, schouder en arm. Welriekend olietje eroverheen en, wat denk je…, ik ruik het nog steeds!! Dus, beste mensen, ik heb het proefondervindelijk vastgesteld: de groene stinkwants doet zijn stinkende best om zijn naam eer aan te doen. En hoe!

Ik stink niet hoor!

(Ik ook niet!)