Jan en Jannie

‘Ik wacht op je,’ had Jannie gezegd, met tranen in haar glanzend zwarte ogen, want ze wist niet of ze Jan ooit nog zou terugzien. Haar vleugels hingen slap langs haar lijf, de rode vlekken zagen flets van ellende.
‘Ga toch mee,’ had hij gesmeekt, maar dat wilde ze niet. Ze had het goed thuis, op hun eigen, mooie heide. En ze vond het onbekende eng en onnodig.
Ze hadden elkaar lang omhelsd, terwijl Jan steeds weer ‘Lief bloeddropje van me’ had gefluisterd. Toen was hij plotseling weggevlogen, zonder om te kijken…

Drie lange dagen en nachten had ze op hem gewacht. Ze was bang dat hij nooit meer terug zou keren. Het was zo vreemd zonder hem, zonder zijn vrolijke gefladder om haar heen, zonder zijn drukke geklets. De stilte deed pijn in haar lijf. De nectar smaakte haar niet meer, de zon kon haar niet meer warmen. Het leven was kleurloos zonder Jan.

Intussen beleefde haar held hemelse en helse avonturen tegelijk. De wind blies hem alle kanten op, zodat hij steeds weer verdwaalde. Reusachtige wezens met enorme poten hadden hem bijna verpletterd en vijandige vlinders verjoegen hem van plekken waar hij probeerde te rusten. Jan stond doodsangsten uit, en toch… Hij rook en proefde ook nieuwe bloemen met exotische geuren, sloot vriendschap met vreemde soortgenoten (had zelfs even sjans met een witte schone!) en hij voelde een zinnenprikkelende opwinding bij al het onbekende. Naast de doodsangsten was er ook tintelend geluk en puur genot. Jan leefde vurig en intens.

Maar na drie dagen en nachten, verlangde hij heel erg naar zijn Jannie. Om haar weer te zien, te horen en te voelen. Om haar alles te vertellen, om haar te vertroetelen, en om haar te laten weten hoeveel hij van haar hield. Het laatste stuk vloog hij aan een stuk door, de uitputting nabij. Van verre zag hij haar al tussen de bloemen fladderen en schreeuwde het uit: ‘JANNIE!!!’  Ze kwam hem dronken van geluk tegemoet gevlogen, met horten en stoten, en ging zelfs even over de kop. Maar ze herstelde zich snel en gilde met overslaande stem zijn naam. Wat was ze gelukkig: hij had het gered!! Ze dansten onhandig om elkaar heen en raakten verstrengeld in elkaars vleugels. Schaterlachend belandden ze in de heide waar een klein blauwtje verontwaardigd ‘Kijk eens uit je zwarte doppen’ riep. Daar moesten ze nog harder om lachen.

Toen ze even later samen aan de disteldis zaten, keek Jan zijn Jannie gelukzalig in de ogen. ‘Het is een onvergetelijk en machtig avontuur geweest,’ zei hij, ‘maar nu ga ik nooit meer bij je weg. Hier en bij jou is het het allerfijnst, dat weet ik nu zeker. Jij bent het mooiste en liefste bloeddropje dat er is en jouw gefladder maakt me gelukkig. Roder dan jouw rood vind ik het nergens.’ Jannie bloosde toen hij dat zei, en werd nog nét iets roder. Maar Jan hield woord. De rest van zijn vlinderleven bleef hij bij zijn eigen, allerliefste bloeddropje. En ze waren hartstochtelijk gelukkig samen. Twee hele weken lang…