Dappere Hans

‘Hup Hans, hup Hans!!’
‘Springen Hans!’
‘Toe dan. Durf je niet?’
‘Schiet op, schijtebroek!!’
‘Hé, lafaard, spring je nog?’

Hans stond met knikkende knietjes op het puntje van het groene blad, dat vervaarlijk doorveerde. Hij moest springen van de jongens, van het hoogste blad. Zo kon hij laten zien hoe stoer hij was. Dat wilde Hans graag, stoer zijn, en dus was hij rap omhoog geklommen, tot hij de bovenste tak van de struik had bereikt en voorzichtig naar het uiteinde en naar het laatste blaadje was gekropen. Brrrr, dit was toch wel erg hoog. Hans keek naar beneden en bibberde van angst. Bijna bibberde hij het blad af. Hij herstelde zich en keek strak vooruit, terwijl hij de jongens beneden hoorde joelen.

SPRINGEN! SPRING DAN!!
BANGERIK!
HANSJE, LAF WANTSJE

Het blad boog verder door onder Hans, waardoor hij er bijna afgleed. Snel zette hij een stapje naar achteren en tegelijkertijd dacht hij: Waar ben ik in wantsnaam mee bezig?! Ik durf dit niet, ik kan het niet, ik wil dit niet. Dan maar niet stoer, maar ik spring NIET!

Voorzichtig, nog steeds bibberend, draaide Hans zich om en liep weg. Opgelucht, maar ook bang voor de reacties van de anderen.

‘LAFAARD’ hoorde hij nogmaals iemand van beneden roepen.
Maar toen hij weer op de grond stond en met puddingpootjes maar opgeheven schild langs de schreeuwlelijkerds liep, kwam zijn buurmeisje Geertje aangehold. Terwijl haar friszoete geur zijn neus bereikte, zei ze: ‘Ik vind je dapper Hans, dat je je niet laat opjutten. Laat die groene stinkerds maar kletsen, voor mij ben je een held.’ En toen kleurde Hans als een vuurwants en kreeg warempel alweer de bibbers in de benen…

Hans de held

Hans anders…

.

.

.

.