Insectenparadijs

Deze harige knapperd hierboven kwam ik tegen in het prachtige natuurgebied Diakonievene, slechts tien minuutjes met de auto vanaf mijn huis. Ik kom er regelmatig, vooral in voorjaar/zomer, want met alle wilde grassen, bloemen en plassen is het een waar insectenparadijs. Vorige week schoot ik er het verlegen blauwoogje van twee blogjes geleden, nu kwam ik er een verlegen groenoog tegen, de rups van de Sint Jansvlinder (die harige gele), snorremans hieronder, een hoogvlieger en nog veel meer…

De laatste keer reed ik er verdacht raar hobbelend weg, stoppen, kijken… getsie: lekke band. Sta je daar in het buitengebied! Omdat de auto net de vorige dag voor een kleine beurt bij de garage was geweest, dacht ik er eerder aan hen te bellen ipv de wegenwacht. Het was immers ook vlakbij huis/Boijl, waar ook de garage ligt.
“Hallo, met mij van de Citroën Berlingo… ik heb een lekke band.”
Dat is vervelend. Waar of ik stond.
“Uh, ja, geen idee hoe deze weg heet, maar het is vlakbij de parkeerplaats van het natuurgebied Diakonievene, ik ben er nog maar net weggereden.”
“Vlakbij waar?”
“Diakonievene”
Stilte aan de andere kant van de lijn.
“Tegenover de Dellerboersterheide” (ook al zo’n schitterend natuurgebied)
“Dellewat?”
“De Delleboersterheide. Natuurgebieden van It Fryske Gea.”
Stilte.
“Bij welke plaats liggen die?”
Oh hemel, daar ben ik slecht in, al die Friese namen. Hoe heet het hier ook alweer. Gelukkig schoot het me al te binnen: Nijeberkoop.
De man van de garage had nog steeds geen idee.
“Weet je de straatnaam?”
“Nee… maar ik ga lopen, aan het eind van de weg moet een bordje staan, bel ik zo terug.”
Diaz mee, het was nog een aardige tippel. Aan het eind van de weg ook nog maar even de hoek om en naar de eerste boerderij om voor de zekerheid de plaatsnaam te verifiëren. Ik ben soms zo’n kluns, en stel je voor dat ik die man helemaal de verkeerde kant opstuur!

“Dag mevrouw, ik heb een gekke vraag, maar in welke plaats ben ik?”
Nijeberkoop bleek dus toch goed. En de mevrouw was heel aardig, maar niet erg doordrongen van de situatie, want ze kletste erop los. We hadden het over oude hondjes, dierenartsen, koeien en het weer.
“Maar nu moet ik echt de garage bellen,” probeerde ik nog een keer, en uiteindelijk liet ze me gaan.

Niet al teveel later was de man van de garage er, werd mijn band opgepompt, reed ik naar de garage voor een nieuwe en kon toen eindelijk naar huis waar Fix me uitzinnig van vreugde opwachtte, ongeveer een halfuurtje na haar normale etenstijd: vrouwtje ik ging bijna dood van de honger, waar bleef je nou toch?!

(Maar hoe is het in godsnaam mogelijk dat je vlakbij twee schitterende natuurgebieden woont… en ze niet kent?)

“I am the king of the world”

Verlegen groenoog

Forest romance

Dreaming at the pond