WNF Frans Lanting Award

Tja, enigszins beschroomd ben ik wel om dit te zeggen, maar mijn blijdschap en trots overheersen toch. Ik wil bescheiden zijn, voel me echt zo klein als Remi hierboven, maar tegelijk enorm in het zonnetje gezet, bevoorrecht en heel bijzonder. Maar kom, laat ik het alleen heel zacht zeggen voor wie het wil horen. Kom maar wat dichterbij, dan fluister ik het in je oor…

“…………………….”

Kon je het niet verstaan?

Tja, nu kan ik me ook niet meer inhouden hoor, wat kan mij het schelen. Mensen, ik schreeuw het gewoon van de blogdaken…

“IK BEN GENOMINEERD VOOR DE WNF FRANS LANTING AWARD”

Hehe dat lucht op.

Vanmorgen mocht er al over vertellen op Omroep Fryslân en ook verschillende (digitale) lokale kranten én de Leeuwarder Courant besteedden er een paar regels aan. Nog even en de rode loper gaat uit als ik paardenbrok en wortels ga halen bij de AHB in Boijl…

Maar alle gekheid op een rozenstokje, ik ben natuurlijk apetrots en ontzettend blij met deze nominatie. Het idee dat Frans Lanting, de Grote Meester van Natuurfotografie himself mijn foto heeft gezien en die goed vindt… en ook de andere bijzondere juryleden… dat mijn foto is opgevallen tussen de 11.000 inzendingen… pfff, 2016 kan voor mij niet meer stuk.

Maar dan nog even over Remi, the making of. Ik ontmoette hem in de vlindertuin in Luttelgeest. Natuurlijk kwam ik voor de mooie vlinders en bloemen, maar ik laat me altijd graag verrassen door wat zich onverwacht aandient. Zo ook afgelopen juni. Vanuit mijn ooghoeken zag ik al van een afstandje iets ‘afwijkends’ in een bloem (dat is volgens mij heus een soort ‘beroepsdeformatie’). Wat dichterbij bleek er een miertje over een Chinese roos te racen. Iedereen hier weet dat ik dol ben op insecten, en ik was dan ook meteen opgewonden en wist dat er een mooie foto in zou kunnen zitten. Maar Remi rende als een gek rond, en het was nog niet makkelijk hem scherp in beeld te krijgen, en dan ook nog in een mooie compositie. Hij verdween ook steeds uit beeld, het licht veranderde en ik hing een hele poos boven die roos te pielen met mijn toestel en schoot een heleboel waardeloze foto’s. Maar toen kroop Remi tussen de meeldraden door omhoog en ging bovenop een stamper zitten, als op een uitkijktoren. Ik stelde scherp en wist meteen dat ik de foto had die ik wilde, een samenvatting van wat ik had gezien, een foto met een verhaal… *klik*.

Moederziel alleen was ie, dit kleine zoekende miertje, en de naam Remi diende zich dan ook snel aan. (Remi, de hoofdpersoon in Alleen op de Wereld, en tegelijk een anagram voor mier.) Weer een dierbaar karaktertje erbij…

Toen Remi gepubliceerd werd in de Roots van augustus, kreeg ik een mail van André van Loon van Naturalis. Hij vermoedde dat het miertje een exoot was, en vroeg om nog meer foto’s. Na wat over en weer gemail bleek het om een witvoetmier te gaan.

De foto is dus een exotische mier op een Chinese roos in Nederland.
Aan het thema wereldnatuur van de WNF Frans Lanting wedstrijd voldoet deze foto dus wel… maar het blijft bijzonder dat dit kleine, eenzame miertje zo groots en feestelijk in het zonnetje wordt gezet.

.

.

.

.