De Grote Kast

‘Hoi mam,’ zeg ik opgewekt tegen mijn moeder als ik naast haar ga zitten, en buig me naar haar toe om een kus geven. Ze kijkt me argwanend aan. ‘Wie is dat mens?’
Ik begroet de andere gasten aan de grote, ronde tafel en richt me weer tot mijn moeder: ‘Wat fijn u weer te zien!’
Er klinkt zachte muziek op de achtergrond, vrolijk gelach.
Ik wil mijn moeders hand pakken, maar die trekt ze snel terug, en tegelijk schuift ze de stoel een eindje van de tafel af. Ik vang de blik van een medewerker, die me bemoedigend toeknikt: ‘Zo is ze de hele morgen al.’ Mijn moeder kijkt nors de andere kant op.
Ik knuffel even met Puk, die altijd uitzinnig blij is om me te zien, alsof ze de reactie van haar baasje wil compenseren. ‘Dag lieve Pukkiepuk,’ kroel ik haar aan mijn voeten en trek het hondje bij me op schoot. Ik voel dat mijn moeder me van opzij opneemt. Als ik naar haar kijk, wendt ze snel de blik af.
‘Wat is het toch een lieverd, he mam?’ probeer ik nog, maar er komt geen reactie.

Na een poosje besluit ik even afstand te nemen en het wat later nog eens te proberen. Ik ga naar het appartement van mijn moeder waar het licht naar desinfecteermiddel ruikt. Het ziet er opgeruimd uit, een vers boeket bloemen in de schouw. Ik ga op de bank zitten, die kraakt van het plastic onder de kussens, en kijk naar De Grote Kast. De kast van thuis met de kindhoge krakende deuren en de antieke potten bovenop, waar er ooit eentje van sneuvelde door een landende parkiet. De mysterieuze kast met de geheime laatjes die ik altijd trots aan mijn vriendinnen liet zien, waarbij ik al mijn kracht moest gebruiken om de stroeve zijkant open te duwen. De kast vol verfijnd kristal waar voor iedere gelegenheid en ieder drankje een passend glas uit tevoorschijn kwam, de champagnecoupes met Oud & Nieuw. Links de lade met sigaartjes van Pa, in exotisch ogende kistjes en doosjes, de mufrokerige geur van vroeger. Ik sta op van de bank en loop naar de kast. De deuren kraken als vanouds. Geen kristal meer, geen sigaren. Voer voor Puk, Donald Ducks voor de kleinkinderen die nauwelijks nog komen en foto-albums, heel veel foto-albums in de moeilijk schuivende, grote laden. Een kast gevuld met fijne jeugdherinneringen en oud zeer.

Inmiddels wil mijn moeder ook weg van de tafel in de huiskamer. Een medewerker neemt haar mee aan de arm. ‘Weet u dat uw dochter er is… Noor is er!’
‘Goddank.’ zegt mijn moeder helder, en staat even stil. Ze kijkt de medewerker verheugd aan.
‘Ik breng u naar haar toe.’
Langzaam schuifelen ze naar de kamer waar ik weer op de bank zit met mijn boek. Diaz zit op de stoel voor het raam en kijkt naar buiten. De tv staat zacht aan, een praatprogramma.
Als mijn moeder binnenkomt, kijkt ze verwachtingsvol de kamer in. Ik sta op van de bank en loop naar haar toe. ‘Hoi mam,’ probeer ik het nog een keer vrolijk, op de manier zoals ik mijn moeder al een half leven lang begroet, maar ik aarzel om haar te kussen. Mijn moeders gezicht betrekt. Ze negeert mijn groet, kijkt langs me heen en schuifelt door naar de bank. Als ze zit, neem ik naast haar plaats, niet te dichtbij. Puk springt tussen ons in. Op de tv wordt nog steeds gepraat, ik kan niet goed horen waarover. Diaz gaat rechtop staan in de stoel, de oren gespitst. Vast een poes. Ik lees verder in mijn boek maar neem de zinnen niet in me op. Ik voel dat mijn moeder me af en toe van opzij opneemt. ‘Wie is dat mens?’