Foto vanuit mijn huiskamer met 70-200mm lens, dus ze zaten echt dichtbij…
Met veel lawaai en bombarie vlogen er twee ganzen over mijn huis. Het was een getoeter en gegak van jewelste waardoor ik nieuwsgierig naar buiten keek en twee dalende derrières zag verschijnen. Ze landden in het weiland vlak voor me, en keken alert om zich heen. Twee Canadese ganzen zag ik nu. Ik had mijn camera grijpklaar en bewoog langzaam van en naar het raam. Leuk, maar dat moest buiten natuurlijk veel beter kunnen. Dit was meteen ook een uitgelezen kans om mijn nieuwe camouflage poncho uit te proberen. Net aangeschaft met een aardig geldbedrag dat ik won bij De Groene Camera.
Foto van de site van Han Bouwmeester die deze poncho en ook veel andere camouflagespullen verkoopt.
Ik deed de poncho over mijn hoofd en raakte verstrikt in de enorme lappen stof. De poncho moet ook geschikt zijn voor een kerel van 2.00m en dus verzuip ik erin. Maar dat geeft niet, weet ik na een proefpassessie. Ik kan de stof gedeeltelijk in mijn broek stoppen en onderin prop ik dan wat overtollige stof in mijn laarzen. Na een paar minuten worstelen had ik het zo goed als voor elkaar. Nu de lens nog verstoppen onder de losse flap bij het kijkgat. Met een elastiek kun je het vastzetten bij de zonnekap, klaar. Voorzichtig liep ik naar buiten, deed de deur in slow motion open en schreed geruisloos over het pad langs het huis. De stof was intussen uit mijn laarzen geglipt en ik struikelde bijna over de veel te lange lap. Hijsend aan de stof ging ik schuifelend verder tot ik voorzichtig om de hoek van het huis kon kijken, naar de plek waar de ganzen waren geland. Niets. Een nadrukkelijk leeg weiland.
Ik grinnikte want hoewel teleurgesteld zag ik ook hoe komisch de situatie was. Daar stond ik dan in mijn mobiele camouflagetent, veel te groot en veel te onhandig om mee te lopen. En in de tijd die ik nodig had me erin te hijsen, waren de vogels gevlogen. Waarschijnlijk was de poncho ook volkomen ongeschikt om er in de ‘leegte’ van tuin en weiland ineens in tevoorschijn te komen. De camouflage is toch bedoeld om op te gaan in de natuur, en dat was wel het laatste wat ik deed. Waren de ganzen er nog geweest, had ik ze vast meteen van schrik zien wegvliegen.
Ik pakte de lappen stof op alsof het een lange rok betrof, maar toonde geen bevallige enkels noch elegante muiltjes, wel lompe, iets te grote, rubberen laarzen. Zo slofte ik terug het huis in, terwijl ik bedacht hoe ik de poncho binnenkort beter kon uitproberen. Stil zittend aan de bosrand om reeën te spotten, bijvoorbeeld. Binnen keken de honden me bevreemd aan toen ik me uit die enorme lap stof ontworstelde; vrouwtje wat doe je toch allemaal? Ik ging weer achter mijn computer zitten, naast het raam, en zocht naar een eerder gemaakte foto. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de twee Canadese ganzen tevoorschijn komen, van achter het schuurtje bij de wei. Ze waren er nog! Ik had gewoon de andere kant op moeten kijken met mijn gecamoufleerde doppen en had slechts een stukje verder hoeven lopen. Met evenveel lawaai en bombarie als waarmee ze waren gekomen, stegen de ganzen op en vlogen weg. Ik zou zweren dat ze me uitlachten.
De foto(s) die ik zocht. Maart 2017 in een ven in Boschoord (vlakbij de paarden). Brandpuntsafstand 130 mm. Camouflage: geen.
(Brandpuntsafstand 185 mm)
Ik kwam nog oudere en grappige foto’s van de Canadese gans tegen, zet die er ook nog even op…
Siamese tweeling…
De dirigent
Russels Lof 
Geweldig, ik zie het voor me!! Humor.
Inderdaad, dom maar grappig…
Een “indianentooi” zou in dit geval net effectief geweest zijn waarschijnlijk 🤣
Leuk verhaal! Volgende keer toch maar weer gewoon “tijgeren”…
Hahaha ja, hoe dom kun je zijn? Maar hier tijgerend over het pad zie ik ook nog niet echt gebeuren. Ach ja, dan maar geen goede foto, maar wel een leuk verhaal 😉
Lachen toch! Ik zie het helemaal voor me en de koppen van je honden ook.
Hebben ze echt geen kleinere maten tentjes?
Nee, 1 maat fits all… en als ik eenmaal ergens in de bosjes zit zal het ook wel oké zijn, maar je erin voortbewegen… nou nee!
Schitterend Noortje. 😄
Ik vind je er een beetje eng uitzien in de poncho…😬
De ganzen staan er heel mooi op!
Ja, eng gezicht he? Daar ga ik vast nog eens iemand de stuipen mee op het lijf jagen…
Als het maar geen dieren zijn 😉
Ach ja, een mens wil wat !
Goede actie maar helaas niet zo geslaagd als je voor ogen had en het lijkt me een heel geworstel
om die poncho goed aan te krijgen.
Volgende keer beter;-)
Leuk verhaal en mooie foto’s van vorig jaar.
Die heb ik ook nog na een bezoek aan een expositie in Slot Zeist en nooit ergens geplaatst.
Inmiddels hebben de eksters mijn netje met paardenharen ontdekt en ligt het steeds op de grond van
mijn balkon.
Ze houden me lekker bezig met oprapen, ophangen enz.
Moet ik nog iets anders op verzinnen en de mussen hebben nog geen belangstelling getoond 😉
Wonderful, Noortje. I love the light and color in your final image.
Pingback: natuur dit is mooi echt geweldig mooi – Sitetitel
Wat een gedoe met zo’n poncho, daar ga ik dus zeker niet aan beginnen. Wel een komisch verhaal!
In Siberië heb je de verschrikkelijke sneeuwman, in Nederland de zeer zeldzame en vooral ook verschrikkelijke camouflageponchogeest.
Je hebt me weer eens een enorme grijns op mijn gezicht geschonken, meid wat een komisch gebeuren; jij op de Catwalk van de natuur….
Ooit, heel lang lang geleden gaf ik camouflage-lessen aan onvrijwillige landverdedigers: Het is nu tijd om je tentje vol te plakken met weidemateriaal, koeieflatsen, prikkeldraad en …. paardenharen?
(Overigens: hier in het riet rond de Faene zat er laatst ook eentje, best een bijzondere: compleet mét stengels).
In ieder geval nog veel van zulke avonturen graag!
Verstopte groet,
Peter
Vermakelijk stukje. 😁