De toorn van de herfst

Die vele hete weken met soms tropische temperaturen, de aanhoudende droogte, het eindeloze geslof over stoffige zandwegen… het was hem allemaal teveel geworden. De zomer kón niet meer, hij was volkomen opgebrand. Stilletjes zat hij in het verdorde bos tegen een kwijnende eik geleund, verlangend naar vochtige aarde, naar stinkzwammen en naar rottend hout.

‘Zoek je mij?’ riep de herfst die volkomen onverwacht uit de lucht kwam vallen, samen met een felle regenbui. De zomer keek angstig omhoog en probeerde overeind te komen, maar zijn benen waren slap, de spieren stram. 

‘Zitten blijven!’ gebood de herfst bars en gooide een stevige windstoot naar de zomer, die daardoor bijna omviel.
‘Je bent een slapjanus ‘ schold de herfst, ‘een droogkloot en een waardeloos seizoen.’ De zomer liep rood aan van schaamte en zweeg schuldbewust. Intussen drukte de herfst driftig op allerlei knoppen aan zijn rechterzijde, toetste een code in en trok aan een grote, goudkleurige hendel.
‘Zo, nu is het officieel,’ zei de herfst terwijl hij de zomer indringend aankeek, ‘nu heb ík weer de touwtjes in handen.’ Tevreden liet hij een harde windvlaag door het bos gaan, waardoor de zomer een spervuur van onrijpe eikels op zijn kop kreeg. Vervolgens pakte de herfst een schaderapport uit zijn waterdichte tas en bestudeerde de inhoud aandachtig. Af en toe keek hij hoofdschuddend over de rand van het papier naar de stakker onder hem en zuchtte diep. Zijn voorganger had er een puinhoop van gemaakt… het werd een beste klus.

Terwijl de herfst diep nadacht over al wat moest gebeuren, zag de zomer kans stiekem ervandoor te gaan. Voorzichtig en stilletjes kroop hij weg bij de herfst om daarna zo snel als zijn stramme spieren het toelieten het bos uit te hollen. Af en toe keek hij benauwd achterom en hoopte maar dat de herfst hem niet achterna kwam. 

Toen de herfst ontdekte dat de zomer ‘m was gesmeerd, was hij woest. ‘Wat een lafaard!’ bulderde hij en hij liet onmiddellijk donkere wolken samenpakken boven het bos. Snel daarna begon het keihard te regenen, en wel zó hard dat alle bosbewoners moesten schuilen. Ook de herfst zelf. Onder een dikke beuk met een enorm bladerdak werkte hij daarna boos aan de maanden die zouden komen terwijl hij het almaar liet regenen. Af en toe smeet hij achteloos een bliksemschicht weg, gevolgd door een knallende donderslag. Die verdomde zomer ook, hij had de hem nog zó graag de wind van voren willen geven.

Na twee weken was de herfst eindelijk iets gekalmeerd en stuurde hij de buien tijdelijk weg. Voorzichtig kwam de zon tevoorschijn, die zich al die tijd achter een dik wolkendek had schuil gehouden. ‘Je mág komen,’ zei de herfst terwijl hij de zon streng aankeek, ‘maar alleen op mijn voorwaarden. De zomer heeft je de vrije hand gegeven, en je ziet wat daarvan gekomen is! Je gedroeg je als een koperen ploert en hebt alles dor, droog en dood gestraald.’ De herfst wees naar het bos om hem heen, waar na twee weken regen echter geen droog takje of blaadje meer te vinden was. ‘Nou ja,’ vervolgde de herfst toen hij het druipende bos bekeek, ‘je snapt wel wat ik bedoel’. Vervolgens pakte hij een vel papier met daarop het nieuwe lichtplan en las het hardop voor. De zon luisterde gedwee en knikte gehoorzaam. Hij begreep dat hij minder vaak, steeds minder lang en ook minder krachtig moest gaan schijnen. Maar de zon was al lang blij dat hij zich weer nuttig kon maken en ging akkoord met de grillige voorwaarden van de herfst.

En zo werden de dagen korter en de nachten langer. Het regende veel, er waren zware wolken en winderige dagen en intussen deed de zon zijn best om zich in te houden. Af en toe mocht hij los gaan om bepaalde bosbewoners te laten shinen, en dan was de zon op zijn best. De herfst voelde zich intussen prima en verheugde zich op al wat komen ging: woeste novemberstormen, nog veel meer buien (ook winterse) en de eerste periodes met vorst. Het zou een drukke tijd worden waarin hij het uiterste uit zichzelf moest halen, maar dat deed de herfst graag. Heel graag. Hij zou die laffe zomer wel eens laten zien hoe je een seizoen moest invullen! Nat en onstuimig, steeds kouder en donkerder, en met af en toe het mooiste licht. 

Tja, als de herfst zo boos is, laat ik mijn camera liever in de tas. Daarom geen foto’s van hevige buien en woeste uitspattingen. Maar zodra de zon tevoorschijn komt, is het in deze tijd van het jaar wel bijzónder leuk spelen in het bos, zeker ook met de macrolens…