Afgelopen zaterdag had ik zin om te gaan fotograferen en ging op pad voor een ‘rondje Delleboersterheide‘. Daar was ik al lang niet meer geweest en ik hoopte op een ontmoeting met de Exmoors die daar grazen. Het was grijs en winderig weer, waardoor ik de macrolens sowieso wel thuis kon laten. Met de 70-200 plus variabel ND-filter, kon ik ook lekker met lange sluitertijd en beweging experimenteren (ICM – Intentional Camera Movement) ofwel LBS (Lekker Buiten Spelen).
Vaak ga ik zonder plan op pad met de camera en zie wel wat ik tegenkom. Ik kom ook altijd wel íets tegen wat ik leuk, mooi, interessant of grappig vind. Trouwens ook als ik wél met een plan op pad ga, wat vaak niet uitpakt zoals ik had bedacht.
Zo ook ditmaal, want de exmoors zag ik nergens.
Terwijl ik vanaf de hei het bos in liep en wat met ICM had gestoeid, keek ik op mijn schermpje naar de resultaten die mwah waren, maar vooruit. Vanuit mijn ooghoeken zag ik iets aan komen lopen… Ik keek op van mijn camera, zag dat het een vos was (onmiddellijke opwinding) en dat hij/zij recht op mij af kwam lopen!
Met de camera in de hand dacht ik natúúrlijk meteen dat ik een foto moest maken van dit prachtige dier, maar ik verwachtte ook dat de vos die mij duidelijk in de smiezen had, er waarschijnlijk snel vandoor zou gaan. Zeker als ik zou bewegen.
Ik mijn hoofd rommelde het krachttermen, omdat de camera zo verkeerd stond ingesteld en ik wel wat handelingen moest verrichten om die te veranderen. Dat zou ik vast niet op tijd voor elkaar krijgen. Terwijl ik zenuwachtig aan het prutsen en hannesen was (van de M-stand naar diafragmavoorkeur, terugdraaien naar 4,0, ISO omhoog en het filter ‘opendraaien’ – in de haast vergat ik nog wel ook de IS weer aan te zetten) zag ik vanuit mijn ooghoeken dat de vos nog steeds doorliep, naar mij toe! Zelfs toen ik de camera omhoog tilde en klik-klik-klik begon te fotograferen.
Hij/zij leek me te peilen (Daar staat iets… is het gevaarlijk? wat zijn dat voor geluiden?) Vervolgens passeerde de vos me bizar dichtbij, keek me nog eens goed aan, met één oortje scheef naar achteren (wat ís dit toch?) en liep toen heel rustig het struikgewas in, en verdween direct uit het zicht het bos in.
Ik heb er geen verstand van en zag eerder alleen wel eens een enkele keer een vos in de verte. Maar dit lijkt me een jong dier. Het was in ieder geval nieuwsgierig, onderzoekend en op zijn/haar hoede, maar duidelijk ook totaal niet bang van mij. En dat vond ik zo geweldig! Even dat contact met een wild dier, een kort maar bijzonder intens contact, waarbij vooral de afwezigheid van angst me echt raakte.
Het bezorgde me een geluksgevoel in heel mijn lijf, wat ik steeds weer voel als ik de foto’s zie.
.
.
.
.
.
Russels Lof 