Een van de leukste honden van de wereld (top 5) was zwart-wit met prachtig bruine ogen en een roze, bestippelde buik. Zijn korte leventje kende na een duister begin veel licht, zelfs opgesloten in een keukenkastje 🙂 Maar vooral brácht hij veel licht, want wat waren we blij met hem en wat was hij ongelooflijk lief en aandoenlijk. Het is veertien jaar geleden dat ik hem adopteerde, en nog geen halfjaar later moest ik alweer afscheid van hem nemen, zonder hem nog te kunnen zien. Zijn wrede en veel te snelle dood luidde een zwarte periode in. Nog altijd kan ik geen foto’s van hem zien of dingen over hem lezen, zonder een steek van pijn, al is het al ‘zo lang’ geleden. De berusting die meestal op enig moment volgt na het verlies van een dier, als het ergste verdriet voorbij is…, de troost te weten dat het een lang en goed leven had…, dat puur warme en liefdevolle gevoel dat dan het verlies overstemt, dat was en is er bij de gedachte aan hem niet. En toch zijn er soms herinneringen als lichtpuntjes, kom ik foto’s tegen waarom ik lach (met een traan). De vreugde die Buddy bracht, hoe veel te kort ook, mag niet uitgevlakt worden.
En net zoals wij Fix ervan verdenken in Puk te zijn gereïncarneerd (die net zo stoer, eigenzinnig en ‘onafhankelijk’ is), zou het zo maar kunnen dat Buddy op Diaz heeft gewacht. Want dat is net zo’n prachtig, intelligent en zachtaardig dier (met mediterrane roots), en bovenal net zo’n gouden hond. Zelfs ook letterlijk.
het lijkt zo zwart-wit
terwijl er grijstinten zijn
fijne nuances
