Verkouden

Ik was bijna boos op mijn zoon. Vijf dagen voor ik naar de kaakchirurg zou gaan, werd hij verkouden… SNIPverkouden. En ja, dan kun je op je vingers natellen dat ik dat ook word. En dat terwijl ik al drie (ja drie!) maanden wacht op die afspraak omdat ze het daar zo belachelijk druk hebben. Drie maanden maar aan één kant kunnen kauwen. Drie maanden zenuwachtig zijn over wat er moet gaan gebeuren (en wat dat niet gaat kosten). Drie maanden wachten tot het eindelijk zover is, en dan dit.

Natuurlijk kan mijn zoon er niets aan doen: vriendjes verkouden, Pa verkouden (getest en geen corona) en steeds met pokkenweer op de fiets naar school.

School afgebeld en geprobeerd wat afstand te houden van de snotteraar die een spoor van gebruikte tissues en een spoor aan bacillen achterliet. Het zou vast kansloos zijn. Toch maar volop rode paprika’s naar binnen proppen voor een vitamine C-offensief. En oh gezegende gezondheid, ik was vanmorgen nog steeds kiplekker en mijn neus was nog gewoon open en snotloos.

Bij de ingang van het ziekenhuis werd ik gescreend, en hoera, ik kon dus naar eer en geweten zeggen nergens last van te hebben. Ik mocht me aanmelden bij een van de zuilen, doorliep alle ‘administratieve’ stappen tot ik kon tikken op de afspraak zelf, tikken, nog eens tikken. Maar het lukte niet. De naam van de arts stond doorgestreept. 

Hij bleek ziek…

(Ik kon wel meteen een nieuwe afspraak maken. De eerstkomende mogelijkheid: over ruim 4 weken.)