De jongen kijkt stuurs de camera in. Nog net niet boos want de lippen zijn ontspannen en de volle, zwarte wenkbrauwen staan in ruststand in plaats van met een frons omlaag getrokken; de ogen zijn niet samengeknepen. Wel kijkt hij de fotograaf indringend aan, hij lijkt hem uit te dagen. Zijn blik zegt dat hij niet met zich laat sollen, dat hij een eigen wil heeft. De jongen weigert te lachen.
Het begon allemaal in de brugklas toen de schoolfotograaf hem meerdere malen vroeg te lachen voor de camera. De omhoog gekrulde lippen waren niet voldoende, hij moest zijn tanden ontbloten. Dat deed de jongen braaf, toen nog een echt jungske, en zo werd hij vastgelegd met een geforceerde grimas van een halvegare die nu nog altijd voor hilariteit maar ook voor verontwaardiging zorgt. Wat bezielde die man!
Die jongen (ja, mijn zoon) weigerde in de jaren daarna bij de schoolfotograaf zijn tanden te ontbloten maar wist nog wel altijd een vage glimlach om de lippen te produceren. Dit laatste jaar zou het anders zijn, hij zou niet meer naar de poppen van de fotograaf dansen. Dit jaar zou hij precies zo kijken zoals hij dat zelf wilde! Rebellie in de 6e.
Ik juich dit toe en zie hierin de ontwikkeling van de brugpieper die zo graag wilde pleasen en erbij wilde horen naar de eindexamenleerling die steeds meer zijn eigen plan trekt, die zijn grenzen beter leert kennen en bewaken en die non-conformistisch is. Dat zie ik natuurlijk op veel meer vlakken en ook nog veel duidelijker, maar ik vond deze foto waar hij gisteren mee thuis kwam, er wel symbolisch voor.
Een foto die je overigens in 13-voud krijgt: 8 pasfoto’s, 2 iets grotere en 2 nog grotere en ten slotte ook eentje formaat A5. Dertien precies dezelfde foto’s van mijn stuurs kijkende zoon, met een apart vel waarop een suggestie wordt gedaan voor de mogelijkheid deze foto in te lijsten. Met voorbeeld.
Daar moesten we allebei heel hard om lachen, voluit, de tanden ontbloot. Wie het laatst lacht, lacht het best, nietwaar?
De foto’s bij dit blog zijn van de twee huisgenoten die ook niet altijd even blij zijn te moeten poseren, maar die geen bezwaar aantekenen bij publicatie.
.
.
.
Russels Lof 
Je snapt wel dat deze twee mijn hart stelen….mooie foto`s bij het verhaal van je zoon.
Ja he? Het zijn ook twee schatjes en zeer dankbare fotomodellen!
haha geweldig. Ja het is wat met die fotografen 😉
Nou, ik weet niet hoe dat met die van jou zit, maar die van mij krijg ík niet meer voor mijn camera! 😀
Haha zelfs de dieren lopen weg als ik mijn camera pak 🙈🙈
Dat jungske toch 😀
Hij is nog maar 16 (bijna 17), dus eigenlijk is ie nog steeds een jungske ja 😉
Hij wist al heel jong wat hij wel en niet wilde. Je honden zijn makkelijkere modellen.
En daar weten jullie alles van! (ik doel nu op je eerste opmerking 😀 )
Toevallig was ik vorige week met een klas bij de schoolfotograaf. Het viel mij op dat die totaal niets meer zegt tegen de jongeren. Ze mogen nu blijkbaar kijken hoe ze willen. Zo ook jouw honden. Ze staan er prachtig op!
Oh wat goed van die fotograaf, dat was bij deze niet het geval. Hij vroeg zelfs nog een keer duidelijk aan mijn zoon of ‘dit was wat hij wilde’ 🙂 Mijn honden mogen inderdaad kijken hoe ze willen maar ze zijn er wel ‘gedwongen’ neergezet (blijf!) terwijl ze daar natuurlijk niks aan vinden. Maar ach, dat is een kleine tegenprestatie voor het luizenleven dat ze bij me hebben.
Nice blog
Thank you!