3 grof

‘Wat zeg je?’
…
‘WAT ZEG JE?’
…
‘SORRY MAAR IK VERSTA JE NÓG NIET…’

Zo begon mijn eerste werkdag op de werkvloer van mijn nieuwe job, schreeuwend. Recht in het mondkaploze gezicht van een van mijn naaste collega’s, zij in die van mij, op ongeveer een halve meter afstand van elkaar. Hoezo Corona?

Productiewerk, mijn eerste baantje na een lang kluizenaarsleven met migraine. Niet direct een droombaan, maar ook niet onbekend.

Als tiener sorteerde ik iedere zomer asperges aan de lopende band; 3 grof was de mijne. Een sympathieke asperge. Wat dikker en minder mooi dan de gave, slanke, maar onder zijn ruwere huidje even fraai en lekker. Als ik eraan denk voel ik ze weer door mijn vingers gaan, hoor ik het geluid en ruik de geur. En word ik overvallen door heimwee. Nostalgie. Oh zorgeloze jeugd! Het was een tof bijbaantje voor een middelbare scholier, met goede verdiensten en veel gezelligheid. Vrij relaxt ook (hoe anders dan het asperges steken!) zittend je werk doen, beetje ouwehoeren, beetje dollen. Frietjes op zaterdag. Tegelijk verdiende het goed en kon ik daar leuke dingen van doen. Eén zomer kocht ik een fraaie racefiets van mijn loon waar ik jarenlang trots mee toerde: mijn glimmende trofee.

Hoe anders was dat nu op deze werkvloer waar ik continu moest staan, kou kleumde en moest schreeuwen naar de collega’s. De machine maakte zoveel lawaai dat ik hen ook nauwelijks verstond. Toch was het beter dan dat andere productiewerk, ook lang geleden. Tijdens mijn studie stond ik eens bij Johnson & Johnson in de fabriek, bij een machine die hard plastic doppen in een metalen bak uitspuugde. Ik moest toen oorbescherming op en stond er moederziel alleen dagenlang eentonig werk te doen. De collega’s die ik daar alleen in de pauze zag, negeerden me volkomen. Ik was natuurlijk ook de zoveelste student die er slechts een weekje was, niet de moeite waard om te leren kennen.

Zo niet bij deze collega’s nu die me vriendelijk begroetten en geduldig aanwijzingen bleven schreeuwen. In het eentonige ritme van het werk, probeerden ze soms ook een praatje aan te knopen. ….  WAT ZEG JE? …  WAT IK HIERVOOR DEED? Intussen zag ik hoe snel ze werkten en probeerde ik uit alle macht hun moordend tempo bij te houden. Tevergeefs. Al gauw zat er een vervelende blaar op mijn hand en al na twee uur op dezelfde plek staan, stak er een zeurende pijn op in mijn rechterbeen. Ik was niets gewend.

De baas kwam zo heel af en toe langs en keek dan kritisch om zich heen. Aan groeten deed hij niet. Eén keer schreeuwde hij boos wat naar de enige man in ons gezelschap die iets duidelijk niet begreep. Een van de dames werd een keer door hem afgesnauwd waarna ze zich hardop afvroeg of ze hier nog wel wilde werken. Ik vond haar de liefste van het stel, hardwerkend ook en consciëntieus. Zo een die steeds een kwartier te vroeg aanwezig was en dan alvast voorbereidende werkzaamheden deed. Om kwart over zeven. 

In de pauze was het gezellig. Aardige mensen. Van tevoren had iemand me cynisch gewaarschuwd: ‘daar zitten alleen maar Polen, je verstaat ze niet.’ Dat laatste klopte wel, alleen verstond ik ze om een andere reden niet. Ja, er werkte één Poolse als vaste kracht die goed Nederlands sprak en ik vond haar grappig. Eén dag was er een jong Pools stel dat aardig Engels kon. Verder waren er alleen Nederlanders: een oudere man, een sympathieke kerel, en een paar dames zoals ik: herintreders, ieder met een eigen verhaal. Ik hoorde dat velen het al na één dag voor gezien hielden en vlak voor ik kwam was er iemand geweest die na één uur al was vertrokken. Verschillende uitzendbureaus hebben deze vacature continu open staan, dat zegt wel genoeg.

Ik moest het een poosje volhouden van mezelf, maar gelukkig hoefde dat toch niet lang. Binnenkort begin ik aan een nieuw avontuur, maar daarover een andere keer meer.