Noortje Russel

Sinds mijn zoon in ons tweepersoonshuishouden officieel Hoofd Grasmaaien is geworden, wordt ons gazonnetje, dat toch al niet zo groot is, steeds kleiner. Terwijl ik als leidinggevende het hoofd er steeds aan moet herinneren dat het gras wel erg lang wordt, en zeg dat hij dat zelf toch ook wel kan zien, is de verantwoordelijke daar nogal onverschillig onder. Hij vindt ook dat de leidinggevende zeurt.

Wat kan mij dat nou schelen dat het gras lang is?’

‘Dat maait een stuk lastiger dan wanneer je het eerder doet.’

‘Nou en?’

Blijkbaar wil hij liever minder vaak maaien en daarbij zwoegen dan wat vaker en er soepel doorheen. Maar iedere keer weer, als hij na verschillende ‘herinneringen’ dan eindelijk weer eens met frisse tegenzin aan de gang gaat, hoor je om de haverklap de maaier uitvallen. Moet ie steeds op de kop leeg gepeuterd worden en liggen er naderhand overal dikke plakkaten samengeperst gras op het rommelige gazonnetje. Als hij na een kwartiertje (!) alweer klaar is, staat er her en der een vergeten baan hoge sprieten en af en toe hele plukken overgeslagen hoog gras.

Hoewel hij de zware, houten tafel wel opzij heeft getrokken om eronder te kunnen maaien (vele malen opgedragen door de leidinggevende), vindt ie dat bij een verloren stoel in de tuin teveel werk en maait hij er keurig omheen. En iedere maaibeurt wordt het veldje kleiner, omdat meneer de kantjes er vanaf loopt. Nou ja, deed ie dat maar, letterlijk! Maar die randen zijn lastig en nog hoger dan de rest waardoor hij er steeds iets naast maait. En dat iedere keer weer. Zo blijft er ook iedere keer net iets minder te maaien gras over. Dat zal heus geen vooropgezet plan zijn geweest, maar het is natuurlijk wel prettig meegenomen. Over een poosje hoeft hij nog maar één baan op en neer, en is de rest wildernis. Een wildernis vol wilde bloemen, dat wel, en dat vindt de leidinggevende eigenlijk best leuk. En de insecten helemaal.