Vroeger was het altijd druk bij ons thuis. Heel erg druk. Ik leefde in een kolonie met wel tienduizend mieren. Iedereen was iedere minuut van de dag bezig, zo ook mijn moeder. Ze had nooit tijd voor mij. De weinige keren dat ze iets tegen me zei, was het doe dit of doe dat. En als ik dan iets deed, riep ze dat ik niet zo moest mieren, en dan lachte ze hard. Ik was ook niet zo handig en vond het echt moeilijk om met takjes en dennennaalden te sjouwen, ik was nog niet zo sterk. En ik verlangde naar mijn vader. Mijn vader die ik nooit heb gekend.
In die vreselijke drukte, tussen dat enorme, krioelende werkvolk, tussen die oneindige hoeveelheid onbekenden, zocht ik altijd naar hem, iedere dag weer. ‘Ben jij mijn papa,’ vroeg ik aan alle mannen toen ik nog heel jong was, maar ze liepen me allemaal voorbij, druk en afwezig. Later keek ik ze indringend in de ogen. Ik zou het vast zien als hij het was. En hij zou mij herkennen, daar was ik van overtuigd.
‘Die is al lang dood,’ zei mijn moeder botweg, en snoof minachtend, maar dat weigerde ik te geloven. Ik bleef naar hem zoeken. Tegen beter weten in…
Op een dag besloot ik weg te lopen. Weg van mijn moeder die er toch nooit voor me was, weg van de drukke mierenhoop. Dat had nog nooit iemand gedaan. Een mier zonder hoop is hopeloos verloren, had ik altijd geleerd. Maar ik was juist een mier mét hoop, met hoop op een beter leven.
Het was een barre tocht vol ontberingen. Ik moest voor het eerst zelf op zoek naar eten. Ik kwam vreemde, vijandige mieren tegen en grote vogels met gevaarlijke snavels. Ik viel in een plas waarin ik bijna verdronk en op een dag hing ik zomaar boven een afgrond. Maar ik heb alles getrotseerd en ik heb de tocht overleefd. En… ik ben iemand tegengekomen: Remi.
Lieve, knappe Remi, hij kwam zo maar op mijn pad, net toen ik de wanhoop nabij was. Hij ving me op en omarmde me. Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik me rustig en veilig. Dit was waar ik naar had gezocht. Hij was naar wie ik had gezocht, zonder dat ik het wist…
En nu bouwen we onze eigen hoop, of eigenlijk een hoopje en dat is goed zo. Ik ben eindelijk gelukkig.
Altijd heb ik verlangd naar een vader voor wie ik een prinsesje was. Dat heeft niet zo mogen zijn. Maar Remi maakt alles goed. Voor hem ben ik zijn koningin.
Regina op haar troon
Russels Lof 
Ademloos het verhaal gelezen …… zucht …. fijn dat het toch nog goed afliep ….., prachtige foto’s heb je er weer bij, knap hoe scherp je ze altijd weer krijgt … miertjes fotograferen … zo moeilijk, zitten geen moment stil, complimenten weer! Groetjes, Mo
Leuk Mo 🙂 En ik heb weer ademloos naar je foto’s gekeken, die zijn ook zooo prachtig, die anemoontjes ook… zucht! En die foto Beyond the pond, wat zijn dat voor bloemen, of heb je die bewerkt? Ook al zo prachtig!
De anemoontje door inspiratie van Andrea 😉
Beyond the pond zijn dotterbloemen, er is niets aan bewerkt.
Wat een heerlijk, romantisch verhaal! Je koninginne mier staat er prachtig op! En Remi ook natuurlijk.
Verkeerde wordpress, was al laat!
Dank je Sjoukje, leuk om te horen!!
Zucht…
🙂
Oh wat vind ik dit mooi. Ik heb ‘ m heus aan mezelf voorgelezen.
Nu ben ik helemaal week en schiet vol ….
….met herrinneringen aan Remi die, ooit zelf alleen op de wereld,
nu met liefdevolle vanzelfsprekendheid zijn Regina zoooo gelukkig kan maken.
Dat is liefde.
Ga je alsjeblieft nog eens een kijkje nemen, tijdens een van je wandelingen………
Dat ga ik zeker doen Peter, ga je ook weer een keer mee?
Mijn gedachten zijn bij dit verhaaltje meteen bij de duizenden en miljoenen vluchtelingen wereldwijd op zoek naar hun beter leven, ik hoop voor ze dat ze allemaal hun Remi zullen vinden…
Ik ook Luuk… en ik hoop vooral dat ze hoop en moed houden tijdens de ontberingen die ze zullen moeten doorstaan… en dat ze dan uiteindelijk, inderdaad, hun Remi vinden. Mooie gedachte.
Absolute stunning photos. The ant who’s hanging in one leg is superb.
Thank you Lena! And isn’t it incredible that an ant can do this, hanging like this?!!
Yes it is. It must be against gravity 😉
Prachtige foto.
Dank je 🙂
Wat heb ik je verhaaltjes gemist, en nu is dat allemaal weer vergeten met deze prachtige story van de mier. Hier kan ik nog lang op teren. Een vraagje; hoe krijg jij de mieren zo scherp erop, super. met welke lens en welk F getal heb je ze gemaakt als je dat kwijt wil tenminste. Je hebt een mooie scherptediepte en een scherpe mier, snap er niets van 🙂 Als ik handmatig scherpstel gaat het vaak mis 😦
Ooooh wat een leuke reactie Ellen! Nou, het insectenseizoen is alweer in volle gang dus ik kan mijn hart ophalen. Ik heb inmiddels ook al wat nieuwe leukerds vastgelegd en het borrelt in mijn hoofd, dus er gaan vast meer verhaaltjes komen.
Wat die lens betreft, dat is mijn Tamron 90 mm Macrolens. En ik gebruik bijna altijd F 2.8 voor die geringe scherptediepte en mooie vage achtergrond. En ja, mieren scherp krijgen is ontzettend moeilijk, ze zitten meestal geen nanoseconde stil. Dat het dit keer lukte was een kwestie van heeeeeel veel geduld en mazzel. Toen ik deze foto’s maakte, een aantal weken geleden, had ik nog een sjaal om, die half op de grond hing toen ik gehurkt bij de mierenhoop zat. Terwijl ik deze plaatjes schoot, liep er tegelijkertijd een colonne mieren via die sjaal omhoog naar…
Mier Regina en Mier Remi, wat een geweldig paar! Als leek vind ik al je foto’s prachtig en bijzonder, maar bij sommige vraag ik me nog eens extra af: hoe dóe je dat?! Bestaat die uitdrukking trouwens, ‘Een mier zonder hoop is hopeloos verloren’? Zo nee, dan stem ik bij deze voor invoering ervan.
Ja, wat een mooi paar he, namen zeer zorgvuldig gekozen 🙂
En bij sommige foto’s vraag ik me ook af hoe ik dat deed… en trouwens ook hoe die mier, pardon, Regina, dat doet: hangen aan het uiteinde van één pootje!!!!
En die uitdrukking houden we er gewoon in nu, met dank aan Regina!
Weer weergaloos goed 😉
En weer reuze bedankt 😉
Noortje wat is dit een mooi, ontroerend en hoopvol verhaal met prachtige foto’s!
Wat stoer en moedig van Regina dat ze deze sprong in het onbekende durfde te nemen!
En gelukkig een happy end …dat ze nog maar lang en gelukkig mogen leven! 🙂
Dank je Els, voor je leuke reactie, en ik ben het met je eens dat Regina stoer en moedig is… daar kan ik nog wel eens een voorbeeld aan nemen 😉
Regina en Remi zijn kandidaten voor het grote Noortjes insectenboek. Weer van genoten van de combinatie foto’s en verhaal.
Leuk José, en Regina (met haar Remi) moet er zeker in ja!
Wat een heerlijk verhaaltje weer. Ik hoop dat hij weer op de radio komt. Super. En die foto dat hij aan een pootje hangt. Het verhaaltje leeft in de foto’s geweldig die karaktertjes die je neerzet. Ik hoop er nog lang van te mogen genieten.
Andrea
Nou, voor de radio moet ie flink ingekort (max. 149 woorden), en dat is niet met ieder verhaaltje even makkelijk. Maar ik ga er binnenkort vast nog wel een keer eentje opsturen… Dank voor je leuke reactie, Andrea!!
Pingback: Weekly Photo Challenge: careful | Russels Lof