Aart

Er was eens een lief manneke van nog geen 2mm groot. Hij had een mooi spits gezichtje met een goed stel sprieten en een gezonde bolle buik waarover hij een vrolijk gekleurd hansopje droeg. Mag ik u voorstellen: Aart Springstaart.

Op een dag was Aart op zoek naar eten en liep veel verder van huis dan normaal. Na dagen van regen, was het eindelijk weer eens prachtig weer. Het zonnetje verwarmde zijn lijfje en het manneke genoot van de frisse lucht. Zonder dat hij er erg in had, was Aart van zijn vertrouwde houten wandelpad afgeweken en liep hij over het water. Hij was zo aan het genieten, dat het even duurde voor hij door had dat hij op vreemd terrein was. Hier was hij nog nooit eerder geweest… Hij keek eens goed om zich heen en wist werkelijk niet meer welke kant hij op moest. Kwam hij nou van rechts of van links, moest hij terug of juist rechtdoor? Waarom had hij ook niet beter opgelet!

Net toen Aart in paniek begon te raken, hoorde hij zacht praten. Hij trippelde in de richting van het geluid dat van een stuk rots leek te komen. Hij klom uit het water, de rots op en… stond toen aan de grond genageld. Zijn minuscule hartje sloeg op hol want voor hem stond het mooiste schepseltje dat hij ooit had gezien. Een wonderschone, wulpse dame met een kogelronde, woest aantrekkelijke derrière, verrukkelijke blonde haartjes en een allerliefst snoetje (hij merkte het in die volgorde op). Aart was op slag verliefd.

Het wijffie leek wel licht te geven en de hele wereld om haar heen veranderde in goud. ‘Hmmm, lekker,’ hoorde hij haar mompelen terwijl ze iets in haar mondje stak. Toen Aart dichterbij kwam, hoorde hij vergenoegde smakgeluiden voor ze centimeters hoog de lucht in sprong.

Uche uche, kuchte ze, toen ze weer op de rots was geland. ‘Hemeltjelief, ik schrok me een hoedje!’ Ze hoestte nog eens hard, uche uche, ‘en ik heb me verslikt in een bacterie!’
‘Sorry,’ zei Aart, ‘sorry dat ik je zo liet schrikken’, maar stiekem vond hij haar nu helemaal woest aantrekkelijker. Wat een pittige tante! Hij stond nu recht voor haar en was compleet betoverd door haar prachtige, voluptueuze verschijning.
‘Wat ben je mooi,’ stamelde hij zachtjes en keek verlegen naar de grond.
Ze kuchte nog eens en bloosde, maar dat zag hij niet.

‘Weet jij waar het houten pad is,’ vroeg hij na een wat ongemakkelijke stilte, ‘ik ben echt hopeloos verdwaald, en ik heb honger en dorst’. Eindelijk durfde hij haar weer aan te kijken. Nee, dat wist ze niet, maar hij mocht wel mee naar haar huis. Ze zei het nog altijd hevig blozend (dat zag hij nu wel en hij bloosde er ook van). Dan kreeg hij een lekker kopje schimmelthee met een versgebakken bacteriekoekje. En er was vast wel iemand in de buurt die hem de weg naar het houten pad naar huis kon wijzen.

De rest is geschiedenis…

Want nee, Aart ging natuurlijk niet meer naar zijn eigen huis. Dat houten pad kon hem al gauw gestolen worden. Hij vond een nieuw thuis bij Dora, want zo heette zijn liefje. Dora met haar mooie derrière en blonde lokken. Nou ja, lokken…
Twee weken later was er al gezinsuitbreiding.

En ja, ze leefden nog best lang en heel erg gelukkig (met een gestaag groeiende gezinsuitbreiding waarvan ik de tel ben kwijtgeraakt).

Aart de topman

Aart en Dora met hun eerste kind

Mooie Dora aan de schimmeldis…

.

.

.

.

.

.