Prins Frosch

Er was eens een heerlijke nazomerdag. Ik liep die dag dan ook volop genietend en wat mijmerend door het bos met mijn trouwe makkertje Diaz. De vogeltjes floten, een hommel zoemde langs mijn oor, en heel in de verte klonken kinderstemmen. Het vochtige bos prikkelde mijn neus en de bladeren knisperden onder mijn voeten. Het leven was verrukkelijk!

‘Pssst pssst,’ siste iemand.
Huh?
Ik keek om me heen. Zag niets. Niemand.
Diaz spitste zijn oren, hij had het ook gehoord.

We liepen verder en ik keek spiedend rond of er niet iemand achter een boom stond.

‘Pssst pssst,’ klonk het weer. Het geluid kwam van vlakbij.
‘Prinsesje, hier beneden,’ hoorde ik. ‘Pssst, kom eens.’

Verhip, daar zat een kikker op een paddenstoel! Ik wreef mijn ogen uit en keek om me heen. Toen weer naar beneden.
‘Prinsesje, kus me, psst, prinsesje kuuuhuuus me!’
Wat zullen we nu krijgen, de kikker sprak écht!

Ik ging op mijn hurken zitten en keek eens goed naar het mooie diertje dat tot me sprak. Diaz keek mee.
‘Dit kan helemaal niet,’ zei ik hardop.
‘Jawel hoor,’ zei de kikker, ‘kijk maar, hoor maar, zie maar,’ zei hij en hij maakte een klein sprongetje op de paddenstoel.

Ik geloofde mijn ogen niet, maar ik moest wel.
‘Mag ik een foto van je maken?’ vroeg ik, en ik keek nog even om me heen om te zien of er niemand was die zag dat ik tegen een kikker praatte.
Ja, natuurlijk prinsesje,’ antwoordde de kikker, ‘als je me daarna maar kust.’

‘Ik beloof niets,’ zei ik, terwijl ik bedacht dat ik nu toch echt een gesprek met een kikker voerde, ‘we zullen zien.’

Ik maakte een paar foto’s die niet zo goed lukten en veranderde daarom wat aan de instellingen van mijn camera.
‘Toe nu prinsesje, het duurt zo lang,’zei de kikker ongeduldig. ‘Kuuuus me nou!’

‘Eerst nog een mooie foto, kikkertje,’ dan krijg je een kusje van me, dat beloof ik.’
Wat zei ik nou? Was ik gek geworden?

Ik schoot prompt een mooie foto en moest toen mijn belofte nakomen. Lieve help!
Voorzichtig boog ik voorover en tuitte mijn lippen. Heel, héél zachtjes kuste ik de kikker bovenop zijn kopje en… PFFFFT PHOEFFF… één grote lichtflits en een soort ploffend geluid en…
Diaz blafte. Ik schrok. En toen keek ik in het lachende gezicht van de knapste man die ik ooit had gezien.

‘Prinsesje van me,’ zei hij, terwijl hij mijn hand pakte, je hebt me gered!’ ‘Mij, Paul Frosch, aangenaam,’ zei de knappe man en hij kuste mijn hand. Ja, echt, je hebt me gered prinsesje, en nu kunnen we eindelijk trouwen, Engelbert en ik.
Je bent werkelijk precies op tijd want hij wacht op me in Koffieshop de Paddo in Doldersum. Ik moet daarom vliegen, maar ik ben je eeuwig dankbaar!’

De knappe man genaamd Paul Frosch kuste nogmaals mijn hand en zei, voordat hij heel hard het bos uit holde: ‘veel geluk prinsesje!’ en liet me verbouwereerd achter. Diaz snuffelde aan de paddenstoel en tilde zijn poot op.

En ja, Paul Frosch en Engelbert leefden nog lang en gelukkig.

 

 

 

 

 

 

 

 

…