Storm

Toen Jonas nog een klein mannetje was, haalde ik hem een keer van school met een moeilijk bericht. Hij was net bij zijn vader geweest en het had die nacht erg gestormd. ‘Het dak van ons huisje is eraf gewaaid’, zo vertelde ik hem, ‘en nu logeren we bij de buren tot we een nieuw dak hebben.’ Hij ging nog net niet huilen maar vond het overduidelijk vreselijk en hij wilde helemaal niet bij de buren gaan logeren. Het was 1 april, maar hij geloofde me.

Zijn vader zou vast nooit zo’n nare grap uithalen, net als dat zijn vader sowieso veel liever was, zachter, meegaander, behulpzamer. Hij deed ook alles voor Jonas (tot en met zijn billen afvegen toen hij dat al lang zelf kon) en gaf hem ruimhartig alles, ook de laatste snoepjes/chips/frambozen of wat voor lekkers er maar was, en zelfs de rest van het ijsje dat hij zelf aan het eten was. En hij liet hem bij spelletjes altijd winnen.

Hij was en is gewoon een ontzettend lieve papa, misschien wel te lief. Dus moest mama maar wat meer aan weerbaarheid doen. Met flauwe grappen bijvoorbeeld, zeggen dat hij dingen best zelf kon doen en ook wat van dat laatste lekkers willen (eerlijk delen!) En vooral ook door hem niet te laten winnen. Hij moest toch leren hoe met verlies om te gaan? Maar als hij dan verloor van Kroko Loko, een spel waarbij je met kaartjes een steeds langere krokodil vormt, barstte hij geregeld in huilen uit. Ik was dan de hardvochtige moeder die doodleuk zei dat het krokodillentranen waren.

Dat laatste kan ik me eigenlijk niet meer herinneren, dat heb ik vast verdrongen. Maar mijn inmiddels zeer mondige zoon van 15, wrijft me deze opvoedkundige dwaling geregeld in. Daarna volgen er meestal nog wat pedagogische missers en ook die gemene 1 april-grap na de storm. Ik ben een slechte moeder en voorspel dat hij er nog eens voor op een divan zal belanden. 

Eind vorig jaar hebben we overigens een nieuw dak gekregen, ditmaal echt. We hoefden gelukkig niet bij de buren te logeren.

.

.

.

.

.

.

.

.

.