Chum

Als autoloze student bedelde ik nog wel eens om ritjes naar een bestemming waar ik met het openbaar vervoer vele malen langer over zou doen. Of waar ik niet eens kon komen. Ditmaal ging het om een wel heel belangrijk ritje: Naar Mijn Eerste Hond! Acht weken oud was de pup nu en ik kon niet wachten om hem op te halen.

De vader van een vriendin wilde wel rijden. Een grote, charismatische man met een hoge functie bij Braun. Best een beetje spannend vond ik, want ik kende hem niet zo heel goed. Maar na een enigszins ongemakkelijke autorit veranderde deze licht intimiderende verschijning bij de puppies in een ontwapenende man. We hadden de fokkers nog nauwelijks de hand geschud of hij ging al op zijn knieën en begon kinderlijk ongeremd tegen de hondjes te brabbelen, verrukt over al wat hij zag: “Kijk toch die óórtjes!” Ik was bijna net zo enthousiast over hem als over de pups en heb die man toen voor altijd in mijn hart gesloten.

In de chique Lancia zoefden we terug naar huis. Ondanks mijn roes van geluk maakte ik me wel een beetje zorgen om de rijstijl van de bestuurder die naar mijn idee iets te vaak en te lang vol vertedering opzij keek. De imposante Braun-hotemetoot was nog steeds ver te zoeken.

De kleine pup werd mijn beste vriendje: Best Chum of Dashill (jaja!), mijn Chum. Overal ging hij mee naartoe. Met de bus, in de trein, naar het café, op bezoek bij vrienden, logeren bij mijn ouders en natuurlijk met paardrijden. Het was Noortje en Chum, een twee-eenheid. ’s Nachts sliep hij onder mijn bed en zaagde vele bomen om.  Alleen als ik naar college ging, kon hij niet mee. Dan bracht ik hem naar een gepensioneerd echtpaar waarvan ik de vrouw haar man eens een permanentje in had zien zetten. Die man was daardoor misschien iets minder charismatisch dan de Braun-vader, maar ook dit was een boom van een vent (met krullen) en ook hij ging op zijn knieën voor Chum.

Een vriend vond Chum net een swingende neger. Hij had inderdaad een bijzonder soepel loopje dat veel van dansen weg had, begeleid door een ritmisch zwiepende staart, waar iedereen vrolijk van werd. Ook was Chum bekend om het plukje haar op zijn hoofd, dat hij overigens pas op iets latere leeftijd kreeg. Een heel eigenwijs dun maar lang plukje door de zon gebleekt haar, dat als een soort stemmingsmeter midden op zijn kop zat. Recht overeind bij een speelse bui, strak naar achteren geblazen na een sprintje, soms in een scheiding of voorover geknakt in rust.

Blaffen kon Chum erg goed. Een beetje te goed. Ik heb een video waarop hij in zijn eeuwige enthousiasme heel wat decibelletjes bij elkaar blaft, waarbij ik meer dan tien jaar na dato nog steeds de neiging voel hem te kalmeren; ‘Chúm, záchtjes!’. Het was toen al een vruchteloze opmerking. Best behoorlijk irritant dat vele geblaf, maar het werd hem vergeven door zijn ongeremde enthousiasme en aanstekelijke vrolijkheid.

Toen ik verliefd werd op een IJslander met werk in Zuid-Afrika reisde ik een paar keer voor enkele maanden naar deze landen af, en liet Chum met pijn in het hart achter bij mijn ouders of bij vrienden. Hij had het er goed, maar ik miste hem vreselijk. Toen heel voorzichtig het plan om te emigreren ter sprake kwam, kreeg ik buikpijn en slapeloze nachten. Zonder Chum wilde ik niet, en vier maanden in quarantaine bij wildvreemden kon ik hem niet aandoen. De relatie ging (om heel andere redenen)  over en het verdriet gaf ook ruimte voor opluchting: Chum bleef bij me.

Bij het ingrijpende en soms definitieve afscheid van geliefden en bij de verschillende moeilijke verhuizingen was Chum steeds een stabiele factor in mijn leven die voor troost, afleiding en vrolijkheid zorgde.  Hij was mijn hondstrouwe vriendje, mijn metgezel, ruim 13 jaar lang. Toen ik 4 maanden zwanger was van Jonas, kreeg hij een hersenbloeding en stierf kort daarna in mijn armen. Ik begroef hem in de tuin van mijn ouderlijk huis, ontroostbaar verdrietig, maar ook intens dankbaar voor de onvergetelijke tijd met deze geweldige Eerste Hond.

Geboortekaartje Jonas, gemaakt door Hennie van Oosten