Perfectionistisch

‘Mam, je houdt je mond!’, sprak Jonas streng, en hij begon met voorlezen uit Het raadsel van alles wat leeft en de stinksokken van Jos Grootjes uit Driel van Jan Paul Schutte. Een geweldig leuk boek dat hij vorig jaar voor zijn verjaardag heeft gekregen en waaruit hij nu een stukje heeft gekozen voor de jaarlijkse voorleeswedstrijd op school.

Mijn goedbedoelde adviezen bij zijn eerdere voorlezen waren me niet in dank afgenomen. Jonas kan absoluut niet tegen mijn kritiek, ook niet als hij opbouwend is, wordt voorafgegaan door complimenten of wanneer ik de opmerkingen heel voorzichtig breng met zalvende zinnen als ‘misschien zou het beter zijn wanneer je…’ in plaats van je moet wel of niet… . Maar wat ik ook zeg, altijd en bijna onmiddellijk als ik mijn mond opendoe, gaan zijn haren overend staan. Ik moet gewoon luisteren en stil zijn, hoe moeilijk is dat?!

Toegegeven, mijn op- en aanmerkingen zijn ook niet áltijd even subtiel en ik heb eigenlijk iedere keer wel wat te zeuren, behoorlijk irritant, alhoewel het soms heus wel hout snijdt wat ik zeg. ‘Maar ik wil gewoon dat je het zo goed mogelijk doet’, ‘ik wil je alleen maar helpen,’ probeer ik over de luide protesten heen duidelijk te maken, maar ondertussen knaagt het bij mij toch ook wel een beetje. Ben ik niet al te kritisch, vraag ik niet teveel van hem, móet ik niet ook maar gewoon mijn mond houden?

Ik zeg hem dat ook; ‘ik ben nogal perfectionistisch, Jonas.’ En dat is ook zo. Een eigenschap die soms handig kan zijn om het uiterste uit jezelf te halen, maar die ook heel vermoeiend en zelfs beperkend is omdat dingen eigenlijk nooit goed genoeg zijn en goed altijd beter kan. Waardoor juist vroegtijdig opgeven en faalangst op de loer liggen.

Dat wil ik toch niet op mijn zoon overbrengen?! Hij hoeft heus niet perfect te lezen, hij hoeft natuurlijk ook echt niet perfect te presteren. Maar ja, hij moet ook weer niet gemakzuchtig zijn en wel tegen een beetje kritiek kunnen. Hemeltjelief, wat is opvoeden toch lastig…

‘Je moet alleen wat langzamer lezen, Jonas’ probeer ik nog, ‘verder doe je het qua intonatie echt prima, en je kijkt ook goed naar je toehoorders, uhh naar mij nu dus,’ want dat zijn ook punten die tijdens de voorleeswedstrijd worden beoordeeld.
‘Mam, houd je mond of ik lees niet meer verder!’
‘Je kunt het misschien ook maar beter morgen aan papa voorlezen,’ zucht ik.

De volgende dag komt zijn vader hem ophalen. Eerst even dat prachtige stuk van Debussy op de piano laten horen, La Fille aux cheveux de lin (zes mollen!), waarvan hij nog slechts een klein deel heeft geleerd, maar dat hij zo betoverend mooi speelt… daar kan zelfs de perfectionistische moeder echt geen enkele kritische opmerking bij maken.
‘Oh ja pap, ik wil je ook nog wat voorlezen,’ zegt Jonas enthousiast, nadat we hem vol bewondering hebben laten blijken hoe mooi we het vonden.
Hm, moet dat nu hier, denk ik nog, maar ik zal braaf luisteren en mijn mond houden.

Halverwege het stuk houdt Jonas op met lezen als hij merkt dat de aandacht van zijn gehoor wat verslapt. ‘Ik doe het straks wel een keer,’ zegt ie licht verbolgen.
‘Sorry jongen, maar je moet ook wat langzamer lezen,’ zegt zijn vader, ‘want ik kon het gewoon niet meer volgen zo snel ging het!’

Ach ja, we hebben beiden nog veel te leren, mijn zoon en ik…

Dinsdag wordt hij 11, die kanjer van me!