Summertime

 

Schrijf ik in een column op natuurfotografie.nl over gebrek aan inspiratie, en dat de camera als een molensteen om mijn nek voelt… gaat mijn nek eraan! Beeldspraak iets te letterlijk genomen geloof ik.

Of ik dat wel eens eerder had gehad, vroeg de huisarts.
Ik probeerde hem aan te kijken maar kwam niet hoger dan het bureaublad.
‘Nee, nooit, ‘ zei ik ‘en ik hoop ook nooit weer.’
Mijn nek was totaal verkrampt, zat muurvast. Continu hevige pijn niveau 11 op een schaal van 1-10 en bij een verkeerde beweging (ongeveer om de halve minuut) kwam daar nog een felle pijnscheut bovenop.
Na een helse nacht zonder slaap (ik kon niet liggen met die nek) en een helse autorit naar de praktijk (hobbel=pijnscheut) zat ik dan eindelijk bij de huisarts. ‘AU!’ riep ik al heel hard toen hij me nog niet eens had aangeraakt. ‘U gaat me toch niet aanraken he?’
‘Tja, ik moet toch even voelen,’ zei de man, en ik moest me inhouden hem niet een dreun te verkopen.
Of ik zwaar had getild, boven mijn hoofd had gewerkt, plafond geschilderd ofzo, of andere rare dingen had gedaan? Nee, nee, nee. Ik had alleen over die molensteen om mijn nek geschreven.

De huisarts mompelde wat over sterke pijnstilling en krabbelde het recept op een briefje. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat hij zijn hand uitstak. ‘Bedankt dat ik er zo tussendoor mocht,’ deed ik nog even beleefd mijn best. Het was ook niet eens mijn eigen huisarts.
De minuut wachten bij de apotheek duurde een minuut te lang.
Tijdens de rit naar huis probeerde ik niet te snauwen naar vriendin T. die haar best deed zo voorzichtig mogelijk te rijden. ‘Kan ik beter zus of zo?’ vroeg ze steeds vol goede bedoelingen, wel of niet over de zijkant van de weg, wel of niet langzaam… . ‘Rij nou maar,’ snauwde ik toch, ‘ik wil zo snel mogelijk die pil erin mikken.’

Thuis goddank een rietje gevonden want een glas achterover kiepen was er niet bij. Iedere slok veroorzaakte weer een extra pijnscheut. Hele kleine teugjes door het rietje dan maar. Ik moest een half glas water drinken bij de Tramadol, dat duurde een eeuwigheid.

Twee uur later, nog geen zier beter. Inmiddels waren ook de honden gevlucht. Vrouwtje was niet gezellig.
Huisarts gebeld. ‘HET HELPT NIET!!’
‘Oh. Dan mag u ook wel een Oxazepam, ik leg een receptje klaar.’
(Had dat dan meteen ook gegeven…)
Vriendin T. gebeld die ik eerder de deur uit had gewerkt. T. sjeesde naar de apotheek en kwam mij een halfuurtje later de nieuwe medicijnen brengen.
Weer half glas water bij drinken, *!&ˆ%$ slikken ging nog steeds niet. Minislokjes door het rietje.

Twee uur later verging ik nog steeds van de pijn.
Huisarts gebeld. HET HELPT NOG STEEDS NIET!!
Doorverbinden, dubbel overleg.
Ik mocht de Tramadol wel verhogen naar de maximale dosering per dag.
Half glas water. Rietje. Minislokjes. *&ˆ%$&#

Een uur later ging ik knock-out en twee dagen later kon ik me weer bewegen.
(Nooit mijn nek meer gewaardeerd dan nu…)

Summertime
And the livin’ is easy

Uit: Porgy and Bess van George Gershwin
Uitvoering: Ella Fitzgerald & Louis Armstrong